100 Rifles | ศึกเม็กซิกัน

แม้แต่ในตะวันตกที่ทำเป็นประจำ ต้องมีความสมดุลระหว่างการถ่ายทำและการพูดคุย ฉากของฮีโร่และตัวร้ายที่ฆ่ากันเองนั้นเหมือนกันมาก เราเฝ้าดูความคิดโบราณที่เป็นทางการ เช่น ผู้ชายที่ถูกม้าลาก หรือชาวอินเดียที่คลานไปตามหลังคาซึ่งถูกตีและเหวี่ยงแขนขึ้นไปในอากาศ กรีดร้อง "Aiiee" และทั้งหมดนั้น แต่ถ้าไม่มีการแนะนำเรื่องราวเพื่อให้การถ่ายทำเป็นส่วนหนึ่งของโครงเรื่อง มันอาจดูน่าเบื่อทีเดียว "ปืนไรเฟิล 100 กระบอก" ค่อนข้างน่าเบื่อ

มันมีเปอร์เซ็นต์ของการกระทำที่มากกว่าและเปอร์เซ็นต์ของการพูดคุยที่น้อยกว่าสิ่งใดในบรรทัดนี้ตั้งแต่ "The Stranger Returns" ซึ่งดูเหมือนจะแทบไม่จ้างคนเขียนบทเลย เราได้รับการต่อสู้ต่อเนื่องกัน ฉันคิดว่าห้าครั้ง ระหว่างกลุ่มนักปฏิวัติเม็กซิกันอินเดียนกับนายพลหัวหมู

จิม บราวน์สับสนเพราะเขาลงมาจากอเมริกาเพื่อจับกุมเบิร์ต เรย์โนลด์สในข้อหาอาละวาดที่ธนาคาร Reynolds เป็นโจร ส่วน Raquel Welch เป็นเพื่อนสนิทของเขา

บราวน์พูดอยู่เสมอว่าเขาต้องการคืนเรย์โนลด์สเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ถ้าเขาทำได้ เขาจะรักษางานของนายอำเภอ แต่เรย์โนลด์พยายามเกลี้ยกล่อมให้บราวน์เข้าร่วมการปฏิวัติ และเย็นอันอบอุ่นวันหนึ่งเมื่อมิสเวลช์ลงไปหากางเกงชั้นใน บราวน์ตัดสินใจว่านั่นอาจเป็นความคิดที่พอใช้ได้

ทั้งหมดนี้น่าจะสนุกดี ถ้าผู้กำกับ Tom Gries สร้างตัวละครมากกว่านี้ บราวน์และเรย์โนลด์เข้ากันได้ดี บราวน์มีเสน่ห์ตลกขบขันและเรย์โนลด์เล่นเหมือนอีกครึ่งหนึ่งของทีมการแสดง

มิสเวลช์ซึ่งการแสดงไม่ใช่ปัญหาที่นี่ เสยผมของเธออย่างดูถูกเหยียดหยามและวางมือบนสะโพกของเธอ แต่นั่นคือทั้งหมดที่เกิดขึ้น ฉากรักที่โด่งดังระหว่างบราวน์และราเคลนั้นยิ่งใหญ่พอๆ กับที่ฌอน คอนเนอรีและบริจิตต์ บาร์โดต์พบกันใน "ชาลาโก"

เพื่อชดเชย Gries ให้การกระทำแก่เรามากมาย การกระทำมากเกินไป เขาไม่ใช่ผู้กำกับแอ็คชั่นจริงๆ (ดังที่เห็นได้จากกองทหารที่ถูกยิงด้วยปืนกลและล้มลงไปข้างหน้า) เขาคิดว่าแอ็คชั่นประกอบด้วยช็อตของบราวน์หรือราเคลยิงปืน ตามด้วยช็อตของผู้ร้ายที่กำมือของพวกเขา ทรวงอกและโค่นล้ม

แต่ต้องมีการกำกับการกระทำเพื่อให้เราเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เราต้องการติดตามความคืบหน้าของการต่อสู้และรับรู้ถึงอันตราย และเราจำเป็นต้องรู้จักตัวละครอย่างน้อยดีพอที่จะสนใจพวกเขา หากไม่มีสิ่งนั้น เราก็อาจดู Tom and Jerry ได้เช่นกัน