A Hard Day's Night

เมื่อเปิดตัวในเดือนกันยายน พ.ศ. 2507 "A Hard Day's Night" เป็นรายการที่มีปัญหาในรูปแบบที่น่าอับอาย ซึ่งเป็นละครเพลงแนวร็อกแอนด์โรล เดอะบีเทิลส์เป็นปรากฏการณ์การประชาสัมพันธ์อยู่แล้ว (ผู้ชม 70 ล้านคนดูพวกเขาในรายการ "The Ed Sullivan Show") แต่พวกเขายังไม่ใช่สัญลักษณ์ทางวัฒนธรรม นักวิจารณ์หลายคนชมภาพยนตร์เรื่องนี้และเตรียมที่จะเหยียดหยาม แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่สามารถปฏิเสธได้: เป็นเรื่องที่น่ายินดีและสร้างสรรค์มากจนแม้แต่บทวิจารณ์ในช่วงต้นก็ยอมรับว่าเป็นสิ่งที่พิเศษ หลังจากผ่านไปกว่าสามทศวรรษ มันไม่เก่าและไม่เชย มันอยู่นอกเหนือกาลเวลา แนวเพลงของมัน และแม้กระทั่งเพลงร็อค มันเป็นหนึ่งในจุดสังเกตชีวิตที่ดีของภาพยนตร์

ในปี 1964 สิ่งที่เราคิดว่าเป็น "ยุค 60" ยังไม่เกิดขึ้นจริงจากถ่านกัมมันต์ของทศวรรษ 1950 บางทีนี่อาจเป็นภาพยนตร์ที่เปล่งเสียงโน้ตตัวแรกของทศวรรษใหม่ ซึ่งเป็นคอร์ดเปิดของเพลง 12- ใหม่ของจอร์จ แฮร์ริสัน กีตาร์เครื่องสาย ภาพยนตร์เรื่องนี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อภาพที่มีลักษณะกะเทย ซึ่งชายหนุ่มหลายพันคนเดินเข้าไปในโรงละครพร้อมกับตัดผมสั้น และผมของพวกเขาก็เริ่มยาวขึ้นในระหว่างภาพยนตร์ และไม่ได้ถูกตัดอีกเลยจนกระทั่งปี 1970

เห็นได้ชัดตั้งแต่เริ่มแรกว่า "A Hard Day's Night" อยู่ในหมวดหมู่ที่แตกต่างจากละครเพลงร็อคที่แสดงโดยเอลวิสและผู้ลอกเลียนแบบของเขา มันฉลาด ไม่เคารพ มันไม่ได้เอาจริงเอาจัง และถ่ายทำและตัดต่อโดย Richard Lester ในรูปแบบกึ่งสารคดีขาวดำที่น่าตื่นตาตื่นใจซึ่งดูเหมือนจะติดตามเด็กชายในระหว่างวันในชีวิตของพวกเขา . และถูกตั้งข้อหาเกี่ยวกับบุคลิกของเดอะบีทเทิลส์ ซึ่งคนๆ เดียวปฏิเสธกระบวนการของการเป็นดาราที่พวกเขากำลังดำเนินอยู่ “คุณเป็น mod หรือ rocker?” Ringo ถูกถามในงานแถลงข่าว "ฉันเป็นคนเยาะเย้ย" เขากล่าว

ในทางดนตรี เดอะบีทเทิลส์เป็นตัวแทนของความก้าวหน้าที่ปลดปล่อยในขณะที่แรงผลักดันดั้งเดิมของร็อคจากทศวรรษ 1950 กำลังเบาบางลง ภาพยนตร์เรื่องนี้มีเพลงเพราะๆ มากมาย เช่น "I Should Have Known Better," "Can't Buy Me Love," "I Wanna Be Your Man," "All My Loving," "Happy Just to Dance With You, " "She Loves You" และอื่นๆ รวมถึงเพลงไตเติ้ลที่ได้รับแรงบันดาลใจจากคำพูดของ Starr และเขียนโดย Lennon และ McCartney ในชั่วข้ามคืน

เห็นได้ชัดว่า The Beatles ไม่ได้บ้านแตก ร็อคสตาร์ชาวอเมริกันที่นำหน้าพวกเขาได้รับการฝึกฝนจากผู้จัดการของพวกเขา เพรสลีย์ตอบคำถามสัมภาษณ์ตามหน้าที่เหมือนเด็กดี เดอะบีทเทิลส์มีรูปลักษณ์เหมือนโคลนนิ่ง ผมและเสื้อผ้าที่เข้าชุดกัน แต่พวกเขาไม่เชื่อในบทสนทนาของพวกเขา และไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนไหนคือจอห์น พอล จอร์จ และริงโก บทภาพยนตร์ที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ของ Alun Owen เวอร์ชันดั้งเดิมนั้นให้บทภาพยนตร์สั้นๆ แบบ one-liners แก่พวกเขา (ในกรณีที่พวกเขาแสดงไม่ได้) แต่พวกเขาแสดงได้เป็นธรรมชาติ และเนื้อหาใหม่ๆ ถูกเขียนขึ้นเพื่อใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้น พวกเขาเป็นของจริง

คุณสมบัติที่ทรงพลังที่สุดที่เกิดจาก "คืนวันที่ยากลำบาก" คือการปลดปล่อย ผมยาวเป็นเพียงสัญญาณผิวเผินของสิ่งนั้น ธีมพื้นฐานคือความยากลำบากในการทำให้เดอะบีทเทิลส์ทำตามคำสั่ง (สำหรับ "การจัดตั้ง" ให้อ่านค่านิยมดั้งเดิมของชนชั้นกลางในทศวรรษ 1950) แม้ว่าผู้จัดการของพวกเขา (นอร์แมน รอสซิงตัน) จะพยายามควบคุมพวกเขาและผู้อำนวยการรายการโทรทัศน์ (วิกเตอร์ สปิเน็ตติ) บ้าดีเดือดเพราะการแสดงด้นสดของพวกเขาระหว่างการถ่ายทอดสดทางทีวี พวกเขาก็ปฏิบัติตาม ในแบบที่พวกเขารู้สึก

เมื่อ Ringo เริ่มคิดได้ เขาก็เดินออกไปจากสตูดิโอ และเซสชันการอัดเสียงก็ต้องรอจนกว่าเขาจะกลับมา เมื่อหนุ่มๆ ว่างจาก "งาน" พวกเขาก็วิ่งเล่นเหมือนเด็กๆ ในทุ่งโล่ง และเป็นไปได้ว่าฉากนั้น (ในช่วง "Can't Buy Me Love") จะเต็มไปด้วยความรัก ความอิน และเหตุการณ์ต่างๆ ในสวนสาธารณะช่วงหลังยุค 60 แนวคิดในการทำสิ่งของคุณเองแฝงอยู่ในทุกฉาก

เมื่อภาพยนตร์มีความแปลกใหม่ไม่เหมือนใคร อิทธิพลของภาพยนตร์จะส่งผลต่อภาพยนตร์อื่นๆ มากมายจนบางครั้งคุณมองไม่เห็นความแปลกใหม่จากภาพยนตร์ภาคแรก การกระโดดข้ามของโกดาร์ดใน "Breathless" (1960) ปรากฏในโฆษณาทางทีวีทุกรายการ กรอบการแช่แข็งของ Truffaut ในตอนท้ายของ "The 400 Blows" (1959) กลายเป็นถ้อยคำที่เบื่อหู นวัตกรรมของ Richard Lester ใน "A Hard Day's Night" ได้กลายเป็นที่คุ้นเคย เนื่องจากสไตล์ หัวข้อ และดวงดาวนั้นเข้ากันได้ดี หนังจึงไม่เชย มันเต็มไปด้วยความเบิกบานใจของนักดนตรีสี่คนที่กำลังสนุกและสร้างสรรค์ผลงานอย่างสุดความสามารถโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์

ภาพยนตร์ถูกตัดต่อในปี 1964 โปรดักชั่นฮอลลีวูดขนาดใหญ่ใช้ทีมงาน 100 คน และกล้องของ Mitchell ขนาดเท่ามอเตอร์ไซค์ ผู้กำกับใช้ไวยากรณ์แบบดั้งเดิมของมาสเตอร์ช็อต สลับโคลสอัพ แทรกช็อต สร้างช็อตใหม่ ละลายและจางหายไป นักแสดงถูกจัดองค์ประกอบอย่างระมัดระวัง แต่แมวออกจากถุงไปแล้ว ผู้กำกับอย่าง John Cassavetes เริ่มสร้างภาพยนตร์ที่เล่นเหมือนละคร แต่ดูเหมือนสารคดี พวกเขาใช้กล้อง 16 มม. น้ำหนักเบา ถ่ายด้วยมือถือ จัดองค์ประกอบยุ่งเหยิงจนดูเหมือนถูกฉกฉวยช่วงเวลาในชีวิตจริง

นั่นคือประเพณีที่เลสเตอร์ยึดถือ ในปี 1959 เขาได้กำกับภาพยนตร์เรื่อง "The Running, Jumping and Standing Still Film" ที่นำแสดงโดยปีเตอร์ เซลเลอร์สและสไปค์ มิลลิแกน รวมถึงเรื่องอื่นๆ: ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์ที่ถือด้วยมือ อนาธิปไตย ตลกขบขัน และมีจิตวิญญาณแบบเดียวกับที่แพร่เชื้อใน "A Hard Day's Night" เลสเตอร์เคยถ่ายทำสารคดีและโฆษณาทางทีวี สามารถทำงานได้อย่างรวดเร็วและสกปรก และรู้ว่าเขาต้องทำ เพราะงบประมาณของเขาคือ 500,000 ดอลลาร์สำหรับ "A Hard Day's Night"

ในซีเควนซ์เปิดเรื่องของเขา ซึ่งแสดงให้เห็นกลุ่มเดอะบีทเทิลส์รวมตัวกันที่สถานีขณะที่พวกเขาพยายามจะขึ้นรถไฟ เลสเตอร์มีระดับพลังงานที่เหลือเชื่อ: เราสัมผัสได้ถึงความฮิสทีเรียของแฟนเพลงและความตื่นเต้นของเดอะบีเทิลส์ โดยตัดกับเพลงไตเติ้ล (เพลงแรก ชื่อภาพยนตร์ในเวลานั้นทำอย่างนั้น) หมายความว่าเพลงและการยกย่องชมเชยเป็นเหรียญเดียวกัน ฉากอื่นยืมรูปลักษณ์สารคดีเดียวกัน หลายอย่างให้ความรู้สึกแบบด้นสด แม้ว่าจริงๆ แล้วจะมีเพียงไม่กี่ฉากก็ตาม

เลสเตอร์ไม่ได้คิดค้นเทคนิคที่ใช้ใน "A Hard Day's Night" แต่เขานำมันมารวมกันเป็นไวยากรณ์ที่โน้มน้าวใจจนมีอิทธิพลต่อภาพยนตร์เรื่องอื่นๆ มากมาย ทุกวันนี้ เมื่อเราดูทีวีและเห็นการตัดอย่างรวดเร็ว, กล้องมือถือ, การสัมภาษณ์ที่ดำเนินไปโดยมีเป้าหมายที่เคลื่อนไหว, บทสนทนาที่ตัดสลับกันอย่างรวดเร็ว, เพลงประกอบสารคดีและเครื่องหมายการค้าอื่น ๆ ทั้งหมดของสไตล์สมัยใหม่ เรากำลังดูเด็ก ๆ ของ "คืนวันที่ยากลำบาก"

ภาพยนตร์เรื่องนี้ตัดต่ออย่างรัดกุม แทบไม่มีช่วงเวลาที่ตกต่ำ แต่ถึงแม้จะมีทรัพย์สินมากมาย การเลือกฉากที่ดีที่สุดก็เป็นเรื่องง่าย: ภาพคอนเสิร์ตขณะที่เดอะบีทเทิลส์ร้องเพลง "She Loves You" นี่เป็นหนึ่งในซีเควนซ์ถึงจุดสุดยอดที่ยั่งยืนที่สุดในภาพยนตร์ ขณะที่บีเทิลส์แสดง เลสเตอร์แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าพวกเขาสนุกสนานมาก ยิ้มขณะที่ร้องเพลง กรีดร้องโดยไม่หยุดตลอดทั้งเพลง ร้องไห้ กระโดดขึ้นลง เรียกชื่อเพลงโปรดของพวกเขา และสร้างความคลั่งไคล้ที่หลงใหลจนยังคงมีพลังที่จะตื่นเต้นหลังจากหลายปีที่ผ่านมา (เพลงโปรดของฉัน ผู้ชมคือเด็กสาวผมบลอนด์ที่น้ำตาไหล ยืนข้างเธอด้วยความปีติยินดี น้ำตาไหลอาบแก้ม ร้องออกมาว่า "จอร์จ!")

แน่นอนว่าความไร้เดียงสาของ The Beatles และ "A Hard Day's Night" นั้นไม่คงอยู่ตลอดไป เบื้องหน้าคือความกดดันอย่างหนักจากการเป็นวงดนตรีที่ได้รับความนิยมสูงสุดตลอดกาล การประทะกับชาวตะวันออกผู้ลึกลับ การเลิกรา และการเลิกราจากยุค 60 และการเสียชีวิตของจอห์น เลนนอน The Beatles จะต้องผ่านช่วงฤดูร้อนที่ยาวนาน ฤดูใบไม้ร่วงที่ไม่สวยงาม และฤดูหนาวที่น่าเศร้า แต่ช่างเป็นฤดูใบไม้ผลิที่น่ารักจริงๆ และทั้งหมดนี้อยู่ในภาพยนตร์