Andhadhun | บทเพลงในโลกมืด

เริ่มแรกหนังเหมือนจะแค่บอกเล่าให้รู้จักกับชายนักเปียโนผู้ตาบอดที่เล่นเปียโนอยู่ริมหน้าต่าง เขามีชีวิตเบาๆ อยู่กับเจ้าแมวเหมียวตัวนึง ความมุ่งหวังของเขาก็คือการได้ไปใช้ชีวิตความเป็นนักเปียโนในลอนดอน แต่แท้ที่จริงเขามีความลับที่ไม่เคยบอกใครเอาไว้อยู่ เป็นความลับอันแรกที่หนังจะเผยให้เราได้รู้ เขาไม่ได้ตาบอดจริงๆ หรอก แต่การปลอมตัวเป็นคนตาบอดนำพาทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย เหมือนเขาจะได้คบกับสาวหน้าตาดี แต่อีกทางหนึ่ง เขากลับต้องไปเป็นพบเห็นเหตุฆาตกรรมดารารุ่นเก่าคนดังโดยบังเอิญ

ฟังดูเหมือนจะเป็นสปอยล์ใช่มั้ยครับ ก็ใช่แหละ แต่จะบอกว่าเรื่องราวยังมีอีกเยอะที่จะพาคุณไปหฤหรรษ์ ตื่นตะลึง คาดไม่ถึง ด้วยวิธีและเหตุผลของเรื่องที่มีความเป็นอินเดียไม่เหมือนที่จะได้พบจากหนังชาติอื่นๆ ที่เหลือมันคือเรื่องราวที่คอยแต่จะพลิกผันไปเรื่อยๆ อย่างที่คาดไม่ถึง ไม่รู้ว่าที่ปูเอาไว้ วางเอาไว้ มันจะถูกเอามาใช้ตรงไหน ฉากที่เคยเห็นมาก่อนที่แท้จะถูกนำมาใช้เล่าตรงนี้ เซอร์ไพรส์มากไม่เบา

ฉากในห้องพักของปราโมท ซินฮา กับสิมิ (Tabu) ภรรยาที่เพิ่งแต่งงานได้สามปี ถือเป็นฉากที่ชวนตื่นตกใจประมาณหนึ่งเลย เพราะชายผู้ซึ่งแสร้งว่าตาบอดจำต้องมองเห็นทุกสิ่งในห้องแต่ทำเหมือนกับว่าตัวเองมองไม่เห็นสิ่งใดๆ ฉากนั้นยาวนั้นมากมายเหลือเกิน

หากตาบอดจริง ก็คงจะเป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องเห็นอะไรเช่นนั้น แต่พอเขากลายเป็นคนที่ต้องปิดบัง ไม่ได้ตาบอดจริง ย่อมเห็นทุกสิ่งและยากจะเก็บงำมันไว้ได้ ส่วนคนที่ทำผิดก็อาจสบายใจว่าไม่มีใครมองเห็น จึงทำความผิดนั้นอย่างโจ่งแจ้ง ส่วนคน(แสร้ง)ตาบอดอาจคิดว่าตนนั้นจะปิดบังเรื่องที่พบเห็นเอาไว้ได้ ทว่าเรื่องจริงมิได้เป็นเช่นนั้น สุดท้าย มันก็ย้อนกลับมาทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยิ่งเล่ายิ่งอลหม่านขึ้นเรื่อยๆ สิ่งสำคัญคือการเอาตัวให้รอดจากสถานการณ์ต่างๆ เพราะรอบตัวที่เขาได้เจอมีแต่ความฉ้อฉลของใจคน หากจะว่าไปก็เรียกได้ว่าหนังค่อนข้างเดาทางได้ยากทีเดียว การเล่าเรื่องดูจะลื่นไหลแต่ก็ยังชวนตะขิดตะขวงใจในบางส่วน เหมือนว่าจะตัดบางฉากออกไปอะไรประมาณนั้น

หนังค่อนข้างยาวเดียว 2 ชั่วโมง 19 นาทีเลยนะ