Departures ความสุขนั้น นิรันดร

มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายสำหรับคู่หนุ่มสาว เขาเล่นเชลโลในวงออเคสตราประจำจังหวัดเล็กๆ ผู้ชมของพวกเขาเบาบาง เจ้าของวงออร์เคสตราเศร้าบอกพวกเขาว่าต้องปิดตัวลง เขากลับบ้านและบอกภรรยาของเขา มีข่าวร้ายมากขึ้น เขาเพิ่งซื้อเชลโลใหม่โดยจ่ายเงินเกินกว่าที่เขาจะจ่ายได้ เขาไม่ได้บอกเธอเพราะเขารู้ว่าเธอจะพูดว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดี ตอนนี้เธอรู้แล้ว

ฉากเปิดของ "Departures" (2009) ไม่ได้บอกใบ้ว่าหนังจะดำเนินไปในทิศทางใด เริ่มต้นจากการเล่าเรื่องเกี่ยวกับคู่รักในภาวะวิกฤตทางการเงิน เราไม่มีทางรู้ และแน่นอนว่านี่คือจุดเริ่มต้นของการเดินทางของการเติบโตและการค้นพบที่ลึกซึ้ง ซึ่งเกิดขึ้นผ่านเครื่องมือแห่งความตาย นี่เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายสำหรับคู่รักหนุ่มสาว เขาเล่นเชลโลในวงออเคสตราประจำจังหวัดเล็กๆ ผู้ชมของพวกเขาเบาบาง เจ้าของวงออร์เคสตราเศร้าบอกพวกเขาว่าต้องปิดตัวลง เขากลับบ้านและบอกภรรยาของเขา มีข่าวร้ายมากขึ้น เขาเพิ่งซื้อเชลโลใหม่โดยจ่ายเงินเกินกว่าที่เขาจะจ่ายได้ เขาไม่ได้บอกเธอเพราะเขารู้ว่าเธอจะพูดว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดี ตอนนี้เธอรู้แล้ว

ฉากเปิดของ "Departures" (2009) ไม่ได้บอกใบ้ว่าหนังจะดำเนินไปในทิศทางใด เริ่มต้นจากการเล่าเรื่องเกี่ยวกับคู่รักในภาวะวิกฤตทางการเงิน เราไม่มีทางรู้ และแน่นอนว่านี่คือจุดเริ่มต้นของการเดินทางของการเติบโตและการค้นพบที่ลึกซึ้ง ซึ่งเกิดขึ้นผ่านเครื่องมือแห่งความตาย

ฉันได้แสดงภาพยนตร์ของ Yojiro Takita ที่งาน Ebertfest 2010 และมันมีผลกระทบอย่างมากกับภาพยนตร์ทุกเรื่องในประวัติศาสตร์ของเทศกาล ในตอนท้ายผู้ชมก็เพิ่มขึ้นเป็นคนเดียว การปรบมือหลายครั้งเป็นเรื่องไร้สาระ อันนี้ยาว เสียงดังและเร่าร้อน เพียงอย่างเดียวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการสร้างภาพยนตร์ที่ยอดเยี่ยม และปี 2011 อาจดูเหมือนเร็วเกินไปที่จะรวมภาพยนตร์ปี 2009 ไว้ในคอลเล็กชันภาพยนตร์ยอดเยี่ยมนี้ ฉันรวมมันไว้เพราะได้เห็นสามครั้งฉันเชื่อว่า "การจากไป" จะมีพลังและความน่าดึงดูดใจ

โรงหนังญี่ปุ่นขอสงวนสถานที่พิเศษสำหรับความตาย ในภาพยนตร์เช่น "Ikiru" ของ Kurosawa, "Tokyo Story" ของ Ozu, "Ososhiki" ของ Itami ("The Funeral") และ "Maborosi" ของ Kore Eda และ "After Life" จะได้รับการจัดการในแง่ของชีวิตที่ต่อเนื่อง มีความโศกเศร้าแต่ไม่มีความเศร้าโศกสิ้นหวัง การไว้ทุกข์เป็นช่องทางไปสู่พิธีกรรมที่ให้ความสบายใจ ไม่มีการให้ความสำคัญกับชีวิตหลังความตายมากนัก ความสนใจมุ่งเน้นไปที่ผู้รอดชีวิตและความหมายของชีวิตที่เพิ่งจบลง เมื่อเร็วๆ นี้ ฉันได้ดู "Departures" อีกครั้ง ฉันนึกถึงคำพูดเหล่านี้ที่พูดใน "Gates of Heaven:" ของเออร์รอล มอร์ริส ชีวิตมีไว้สำหรับคนเป็น ไม่ใช่สำหรับคนตายมากนัก

พระเอกของ "Departures" คือ ไดโกะ (มาซาฮิโร โมโตกิ) ชายหนุ่มเจ้าอารมณ์ น่ารัก อ่านง่าย มิกะ ภรรยาของเขา (เรียวโกะ ฮิโรสึเอะ) รักเขาและเชื่อมั่นในตัวเขา เมื่อเกิดภัยพิบัติ เธอตกลงอย่างรวดเร็วว่าพวกเขาจะต้องกลับไปที่เมืองเล็กๆ ที่เขาเกิดและย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านในวัยเด็กของเขา ซึ่งถูกทิ้งไว้ให้เขาหลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิตไปไม่นานมานี้ เขาขายเชลโลราคาแพงและพวกเขาก็ออกเดินทาง นี่คือความพ่ายแพ้สำหรับเขา: ว่างงาน ไม่มีแม้แต่เครื่องดนตรี กลับมาที่จุดเริ่มต้น

เมื่อมองดูโฆษณาการจ้างงาน เขาพบข้อเสนอที่น่าจะดูเหมือนบริษัทตัวแทนท่องเที่ยว ไดโกะสมัครที่สำนักงานเล็กๆ ที่เงียบสงบซึ่งบริหารจัดการโดยผู้ช่วย (โย คิมิโกะ) และในไม่ช้าเจ้าของ คุณซาซากิ (สึโตมุ ยามาซากิ) ก็ปรากฏตัวขึ้น บทสัมภาษณ์นั้นสั้น เขาได้งานและเบิกเงินสดล่วงหน้า เขาพบว่าหน่วยงานจัดการเรื่องการเดินทาง เอาล่ะ ไปสู่โลกหน้า มันคือ "การกักขัง" หรือการประกอบธุรกิจ

ก่อนที่เขาจะมีเวลาซึมซับความคิดนี้ ไดโกะก็ถูกเจ้านายคนใหม่ของเขาพาไปสังเกตการณ์กระบวนการ มันทำให้ฉันรู้สึกว่ามีมนุษยธรรมมากกว่าการปฏิบัติตัวของชาวตะวันตกในการแต่งศพให้พ้นสายตาและอื่น ๆ วางศพผู้จากไปบนเสื่อต่อหน้าผู้ไว้ทุกข์ซึ่งคุกเข่าพร้อมกันและดูกระบวนการเตรียมการ เป็นพิธีที่มีพิธีการอย่างปราณีตและปราณีต ผ้าปูที่นอนที่จัดเรียงอย่างระมัดระวังช่วยรักษาความเป็นส่วนตัวของผู้ตายขณะที่ศพถูกล้างและแต่งตัว จากนั้นใบหน้าก็ถูกสร้างขึ้นด้วยความใส่ใจในรายละเอียดอย่างประณีต ในที่สุดร่างก็ถูกวางไว้ในโลงไม้ธรรมดา สมาชิกในครอบครัวส่วนใหญ่ยังคงนิ่งเงียบ แต่บางครั้งก็มีอารมณ์หรือความจริงปะทุออกมา และไดโกะวัยเยาว์ก็เริ่มเรียนรู้บทเรียนแห่งชีวิต

เขาล่าช้าในการบอกภรรยาว่างานนี้เกี่ยวข้องกับอะไร เพราะมันจะทำให้เธอตกใจ การประกอบอาชีพเป็นอาชีพที่สำคัญในญี่ปุ่น ฉันรวบรวมแต่ไม่ใช่อาชีพที่น่านับถือ ในบ้านในวัยเด็กของเขา พวกเขาสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าเดิม และเล่นแผ่นเสียงเก่าในบันทึกที่พ่อของเขาทิ้งไว้เบื้องหลัง เขาเปิดเผยความขมขื่นของเขาต่อชายผู้นั้นที่หายตัวไปและไม่เคยติดต่อกับครอบครัวอีกเลย มิกะพอใจจนถึงวันที่เธอค้นพบว่าสามีของเธอทำอาชีพอะไร เธอรักเขามากเพียงใด เธอบอกเขาว่าเธอต้องจากเขาไป เธอไม่ต้องการแม้แต่จะแตะต้องผู้ชายที่เตรียมคนตาย

การสร้างบทภาพยนตร์ของ Takita นั้นแข็งแกร่งในพื้นฐานของมัน แต่นั่นคือความลื่นไหลของภาพยนตร์ที่เราไม่รู้สึกว่ากลไกลั่นดังเอี๊ยด มีการแนะนำแผนย่อยและเราแทบจะไม่สังเกตเห็น คุณซาซากิคิดถึงภรรยาผู้ล่วงลับไปแล้ว ผู้ช่วยสำนักงานมีเรื่องราวที่น่าเศร้าของเธอเอง เราได้เรียนรู้บางสิ่งจากหลายครอบครัวที่ว่าจ้างบริษัท Departures เราพบกับหญิงชราที่อาบน้ำสาธารณะ และลูกค้าที่อายุมากที่สุดของเธอ และต่อมาคือผู้ดูแลที่เมรุ เราชมความเงียบและอ่อนหวานที่ผู้ช่วยบอกไดโกะว่าเขาเกิดมาเพื่องานนี้ เราเข้าใจว่าทำไมเมื่อภรรยาของเขาจากไป ไดโกะจึงรู้ว่าเขาต้องอยู่ต่อ เขาให้บริการที่มีความหมายต่อเขา

ดนตรีและภาพยนต์ของทาคิตะเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จของภาพยนตร์เรื่องนี้ เพลงเชลโลที่ไดโกะบรรเลงในฉากแฟนตาซีกลางแจ้งที่สวยงาม ซึ่งบางเพลงก็เล่นที่บ้านกับเชลโลตัวน้อยที่เขาเป็นเจ้าของเมื่อตอนเป็นเด็ก ซึ่งเหมาะกับเนื้อหานี้ (ภาพที่สุขุมแสดงให้เห็นรอยที่ยังคงอยู่บนกระดานจากจุดที่มันพักในขณะที่เขาฝึกซ้อม) การถ่ายทำภาพยนตร์โดย Takeshi Hamada อาจเรียกได้ว่าสุภาพ ไม่มีช็อตสำหรับเอฟเฟกต์ มีมารยาทไว้อาลัยในงานศพ ช็อตความงาม เช่น การแสดงเชลโลกลางแจ้ง ให้ความรู้สึกราวกับว่ากล้องได้รับอิสระอย่างกะทันหัน ภาพระยะใกล้ไม่ได้เจาะประเด็น แต่ช่วยให้เรามองเข้าไปในใบหน้าที่เราเห็นว่ามีคุณค่า

การคัดเลือกนักแสดงมีความสำคัญในหนังเรื่องนี้ โดยไม่ได้มีบทบาทอะไรมากไปกว่าคุณซาซากิ นักแสดง Tsutomu Yamazaki มีใบหน้าที่ฉลาดและเงียบสงบ เขาทำให้ตัวละครไม่แสดงออกแต่พูดน้อย ขณะที่เขาเล่นบุคลิกของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน เราเข้าใจว่าทำไมผู้ช่วยของเขาจึงเคารพเขา เขาไม่เคยกล่าวสุนทรพจน์เกี่ยวกับความสำคัญของงานของเขา ทั้งหมดเป็นนัยหรือแสดงให้เห็น ในตอนท้าย เมื่อพล็อตหลายเรื่องมารวมกัน มันเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติและน่าพอใจอย่างยิ่ง

ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ใช่การก้าวก่ายโวหารหรือศิลปะที่โดดเด่น แต่หายากเพราะทำมาอย่างดี เหตุผลสากลที่ผู้คนไปชมภาพยนตร์ก็เพราะหวังว่าจะได้รับการบอกเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจที่จะกระตุ้นพวกเขา ฉันเชื่อว่าพวกเขาอยากจะสัมผัสทางอารมณ์มากกว่าตื่นเต้น ตกใจ หรือถูกทำให้หัวเราะ ยังมีบางสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่าละครประโลมโลกที่มีอารมณ์อ่อนไหว ซึ่งวาไรตี้ชอบเรียกว่า "ผู้ร้องไห้"

"ออกเดินทาง" เล่นอย่างยุติธรรม นำตัวละครหลักสี่ตัวขึ้นไปบนเวที (และคู่รักเก่าแสนหวานจากโรงอาบน้ำ) เรารู้และเข้าใจพวกเขา เราใส่ใจพวกเขา พวกเขามีส่วนร่วมในองค์กรที่เราอาจไม่รู้อะไรเลย มันสัมผัสถึงความตาย เรื่องของความหลงใหลทั่วไป ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น พวกเขาเป็นธรรมชาติในการเล่าเรื่อง มันไม่ได้ลากเท้าและคร่ำครวญถึงชะตากรรม แต่ถึงกับยอมให้ตัวเองมีเสียงหัวเราะ ซึ่งไม่เคยเสียน้ำเสียง มันทำงานได้อย่างไม่มีที่ติ

เนื่องจากผู้ชมที่ Ebertfest ไม่ได้เลือกภาพยนตร์และมักไม่รู้อะไรเลย สมาชิกบางคนคงรู้สึกไม่สบายใจที่พบว่าพวกเขากำลังดูภาพยนตร์ญี่ปุ่นเกี่ยวกับการดำเนินการ ดูเหมือนพวกเขาจะเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างรวดเร็ว ฉันได้ยินเสียงของอารมณ์ในความมืด พวกเขาส่งเสียงเชียร์ในตอนท้ายเพราะพวกเขาได้เห็นภาพยนตร์ที่ประสบความสำเร็จในการเล่าเรื่องที่เป็นสากล มันเกิดขึ้นบ่อยแค่ไหน?

"Departures" คว้ารางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยมประจำปี 2552 นอกจากนี้ ใน Great Movies Collection ของฉัน คุณจะได้พบกับชิ้นส่วนต่างๆ ใน "Ikiru" และ "Tokyo Story"