Doctor Zhivago | ด็อกเตอร์ชิวาโก

เมื่อ "Doctor Zhivago" ของ David Lean ออกฉายในปี 1965 ก็ถูกนักวิจารณ์รุมกระทืบ โดยมองว่ามันเป็นภาพในโปสการ์ดของการปฏิวัติ เรื่องราวความรักสร้างความสมดุลอย่างไม่ลำบากบนการสร้างรัสเซียขึ้นใหม่อย่างอุตสาหะ Lean เป็นที่รู้จักจากฉากอันประณีต ความอดทนอันไร้ขีดจำกัดต่อธรรมชาติและสภาพอากาศ และการกำกับศิลป์ที่พิถีพิถัน แต่สำหรับ Pauline Kael วิธีการของเขานั้น "เป็นวิธีการดั้งเดิมโดยพื้นฐานแล้ว ได้รับความชื่นชมจากคนประเภทเดียวกันที่รู้สึกยินดีเมื่อฉากบนเวทีดำเนินไป น้ำหรือม้าทาสีก็ดูดีพอที่จะขี่ได้” บางครั้งต้องยอมรับว่าเป็นคนประเภทนั้นจริงๆ ฉันยอมรับว่าเนื้อเรื่องของ "Doctor Zhivago" ส่งเสียงดังจากที่ใดไปสู่ที่ใด ที่ตัวละครได้รับการเปลี่ยนแปลงของหัวใจและบุคลิกภาพอย่างอธิบายไม่ได้ มันไม่ง่ายเลยที่จะใส่ใจในตัว Zhivago มากนัก ในการแสดงที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแต่เต็มไปด้วยความสับสนของ Omar Sharif ชีวิตของภาพยนตร์อยู่ในมุมของมัน (ความชั่วร้ายของความยั่วยวนของ Rod Steiger ความโอ่อ่าเคร่งขรึมของนักปฏิวัติของ Tom Courtenay) "Lara's Theme" ของ Maurice Jarre นั้นอยู่ในระดับเดียวกับ "Waltzing Matilda" เนื่องจากเป็นเพลงที่ขู่ว่าจะทำให้ฉันคลั่งไคล้
ถึงกระนั้นเวทีก็มีน้ำไหลและม้าก็ดูดีพอที่จะขี่ได้ "Doctor Zhivago" ได้รับการบูรณะและฟื้นขึ้นมาใหม่สำหรับวันครบรอบ 30 ปี เป็นตัวอย่างของงานฝีมือแบบเก่าที่ยอดเยี่ยมที่ให้บริการด้วยภาพโรแมนติกที่จืดชืด และแม้ว่าละครอิงประวัติศาสตร์อันโอ่อ่าจะจางหายไปเมื่อคุณกลับมาสู่อากาศบริสุทธิ์ การรับชมก็สามารถทำได้ มีเสน่ห์ ตัวอย่างเช่น ลองพิจารณาภาพแรกของดาวสีแดงที่ส่องแสงเหนือช่องอุโมงค์มืดที่คนงานเดินเข้าออก ภาพเด็กที่มองผ่านบานหน้าต่างที่มีน้ำค้างแข็งโดยมีกรงเล็บของกิ่งไม้แตะเข้ากับมัน ทหารม้าพุ่งเข้าใส่ผู้เดินขบวนของพวกบอลเชวิค หรือแบบที่เกล็ดหิมะละลายเป็นดอกไม้ และดอกไม้ก็ละลายใส่หน้าลาร่า

ลีนไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการสร้างกรุงมอสโกและชนบทขึ้นใหม่ในช่วงเวลาแห่งการปฏิวัติรัสเซีย โดยใช้สถานที่ในสเปนและแคนาดา เขายอมรับความท้าทายในการจัดฉากสำคัญส่วนใหญ่ในฤดูหนาว พร้อมความยากลำบากในการถ่ายภาพหิมะ (ทั้งเทียมและของจริง) มีช่วงเวลาหนึ่งที่ Zhivago และ Lara เข้าไปในเดชาที่ถูกทิ้งร้าง และหิมะและน้ำค้างแข็งได้พัดพาพวกเขาไป ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นแดนสวรรค์ฤดูหนาว เป็นฉากที่คุณคิดไปพร้อม ๆ กันเกี่ยวกับการตกแต่งฉากที่มีฝีมือ และตะลึงไปกับความงาม
เรื่องนี้สร้างจากนวนิยายของ Boris Pasternak ซึ่งได้รับการยกย่องอย่างมากในการตีพิมพ์ในปี 1958 ว่าเป็นผู้ท้าทายการเซ็นเซอร์ของรัสเซียอย่างกล้าหาญ

มันก็เป็นเช่นนั้น แต่ในวันนี้ เรื่องราวโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลีนและผู้เขียนบทของเขา โรเบิร์ต โบลต์ ลดความซับซ้อนลง ดูเหมือนเป็นเรื่องการเมืองในความหมายเดียวกับ "Gone With the Wind" เป็นเรื่องการเมือง เป็นปรากฏการณ์และฉากหลัง ปราศจากอุดมการณ์

เนื้อหาทางการเมืองที่เฉพาะเจาะจงของ "Doctor Zhivago" ส่วนใหญ่ถูกมองว่าเป็นการแสดงโฆษณา: การกล่าวหาโดยกองทหารของ Czar ต่อนักเรียนสาธิต; คำเตือนของเจ้าหน้าที่โซเวียตของ Alec Guinness; วิธีที่นายพลของทอม คอร์ตนีย์ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นกวีได้กล่าวไว้ว่า "ประวัติศาสตร์ไม่มีที่ว่างสำหรับความรู้สึกส่วนตัว" "ด็อกเตอร์ Zhivago" เชื่อว่าประวัติศาสตร์ควรมีพื้นที่มากมายสำหรับความรู้สึกส่วนตัว - ปัญหาของคนตัวเล็ก ๆ นั้นมีจำนวนมากกว่าเมล็ดถั่ว - และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ชาวรัสเซียไม่ชอบ Pasternak: เขาโต้แย้งเรื่อง บุคคลเหนือรัฐ หัวใจเหนือจิตใจ
สองชั่วโมงแรกของภาพยนตร์ 200 นาทีนั้นดีที่สุดและเป็นส่วนตัวที่สุด ร็อด สไตเกอร์แสดงหนึ่งในอาชีพของเขาในฐานะวิกเตอร์ โคมารอฟสกี นักลงทุนและวายร้ายที่ตกเป็นเหยื่อของผู้หญิงคนแรก และลาร่า (จูลี คริสตี) ลูกสาวของเธอ Zhivago (Omar Sharif) พบ Lara เป็นครั้งแรกในเวลานี้ เขาเข้าร่วมที่เตียงมรณะของแม่ และต่อมาก็มองดูขณะที่เธอเข้าร่วมงานเลี้ยงแต่งงานและกราดยิงที่ Komarovsky ได้รับนิมิตว่าเขาจะนำติดตัวไปตลอดการแต่งงานของเขากับ Tonya (เจอราลดีน แชปลิน) ผู้ภักดีและแน่วแน่

Zhivago เย็นชากับ Komarovsky: "จะเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงแบบนั้นเมื่อผู้ชายอย่างคุณเสร็จกับเธอ" คำตอบเย็นกว่า: "สนใจไหม ฉันให้เธอเป็นของขวัญวันแต่งงาน" สิ่งนี้ทำให้ Zhivago หลงใหลในความโรแมนติก ซึ่งพบเหตุผลทางศีลธรรมเมื่อแพทย์ได้พบกับ Lara ซึ่งปัจจุบันเป็นนางพยาบาล ประพฤติตนอย่างกล้าหาญในสนามรบ มีสิ่งล่อใจให้หลงไหลในอุดมคติของพวกเขาจนเราลืม (เอาเลย!) ว่ากิจวัตรของแพทย์และพยาบาลแบบเก่าเป็นองค์ประกอบสำคัญของละครโทรทัศน์
เมื่อดูภาพยนตร์อีกครั้ง ฉันพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่าตัวละครแชปลินจะเข้าใจได้ขนาดนั้น ต่อมาเมื่อ Komarovsky เสนอโอกาสให้ Lara ช่วยชีวิตตัวเองและลูกของเธอ เรียกฉันว่านักสัจนิยม แต่ฉันคิดว่าเธอควรจะรับมันไว้ และฉากสุดท้ายที่น่าสมเพชโดยที่ Zhivago เดินโซเซตามผู้หญิงบนถนนมอสโกนั้นเป็นสิ่งที่ยกโทษให้ไม่ได้ ใช่เลย มันทั้งเละเทะ พลิกแพลง และเละเทะ แต่รถไฟนั้นดูสมจริงพอที่จะนั่งได้