Don't Go Too Far

มื่อพิจารณาจากการปรากฏตัวอย่างโดดเด่นที่แถบด้านข้างเที่ยงคืนของเทศกาลภาพยนตร์ทุกหนทุกแห่ง มันยุติธรรมที่จะบอกว่าโรงหนังเกาหลีลดเกมแนวนี้ลง การเปิดตัวครั้งแรกของนักเขียน/ผู้กำกับ ฮยอนยง ปาร์ค ซึ่งเปิดตัวรอบปฐมทัศน์โลกในปูซาน เป็นการยืนยันว่าประเพณียังคงมีชีวิตและอยู่ในมือของคนทำหนังรุ่นใหม่ แม้ว่าเราจะคุ้นเคยกับระดับความสามารถที่บิดเบี้ยวมากก็ตาม ละครลักพาตัวสุดบันเทิง แทบไม่มีเซอร์ไพรส์อีกต่อไป

ในช็อตเปิดที่ค่อนข้างคลุมเครือ (ซึ่งน่าจะสมเหตุสมผลกว่ามากในภายหลัง) เราเห็นชายวัยกลางคนหมอบอยู่ริมถนนร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะภาพสะท้อนในกระจกของเขา หลังจากกล่าวคำอำลาและกล่าวตักเตือนเด็กสองคนที่ออกจากบ้านใกล้เคียงแล้ว ชายคนนั้นก็เข้าไปในบ้านดังกล่าวเพื่อเปิดเผยฉากจริงของภาพยนตร์ที่อึมครึม: พี่น้องที่โตแล้วสี่คน (ซึ่งชายที่ร้องไห้เป็นลูกชายคนที่สอง) และคู่สมรสของพวกเขา รวมตัวกันต่อหน้าทนายความเพื่อฟังเจตจำนงของพ่อของพวกเขา ซึ่งกำลังจะตายอย่างเงียบ ๆ ในห้องข้างเคียง ความตกใจจากการกระจายที่ดินอย่างไม่เป็นธรรมซึ่งเอื้อต่อลูกชายคนโตอย่างหนัก แทบจะจมลงไปก่อนที่โทรศัพท์จะดังขึ้น และผู้โทรที่ไม่ระบุชื่อประกาศว่าพวกเขาได้ลูกของพี่ชายคนโตไปแล้ว

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปคืออาณาเขตของสปอยเลอร์ แค่รันไทม์ 77 นาทีDon't Go Too Far . ก็พอแล้ว เป็นตัวละครที่โฉบเฉี่ยว น่าพอใจ เปลี่ยนบทจากละครครอบครัวผ่านความลึกลับของการลักพาตัวไปเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับศีลธรรมที่น่าสลดใจและเต็มไปด้วยแอ็กชัน เรื่องราวเกี่ยวกับความโลภในรูปแบบที่ไร้สาระ/น่าสยดสยองนั้นยืมมาจากพวกโคเอนส์มากมายและเปิดเผยผ่านบทภาพยนตร์ที่มีโครงสร้างอย่างชำนาญ จากการเดินทาง คุณถูกดึงดูดไปยังสถานการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวเล็กน้อยของการต่อสู้เพื่อสืบมรดกข้างเตียงมรณะ และเงินเดิมพันก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสถานการณ์ถูกเปิดเผยว่าเป็นแผน ซึ่งกลับกลายเป็นความล้มเหลวตามสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน เมื่อคุณกำลังตัดสินใจว่าสิ่งนี้กำลังจะไปที่ใด การเปิดเผยใหม่จะเปลี่ยนไดนามิกและบังคับให้คุณพิจารณาสิ่งทั้งปวงในมุมมองที่ต่างออกไป ดังนั้นแม้ความหยิ่งยโสของโครงเรื่องจะไม่ใช่อย่างนั้น ต้นฉบับ วิธีที่ภาพยนตร์เรื่องนี้จัดการเราให้ไปถึงที่นั่นยังคงเป็นเรื่องสนุกที่ชั่วร้าย

ทิศทางของ Park ดำเนินไปได้ดี กลอุบายในการเบี่ยงเบนความสนใจและการเปิดเผยของเขาเพียงพอที่จะทำให้คุณหมกมุ่นอยู่กับการตลอด อย่างไรก็ตาม เรารู้สึกว่าขาดความกล้าหรือความเก่งกาจในสไตล์ที่ค่อนข้างอนุรักษ์นิยมของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสองในสามของภาพยนตร์เรื่องแรกในบ้านของครอบครัว สถานที่เดียวที่ท้าทายอาจดึงทางเลือกที่สร้างสรรค์ที่สุดของผู้สร้างภาพยนตร์ออกมา แต่นี่คือความไม่มีประสบการณ์ของ Park แสดงให้เห็น แทนที่จะใช้ข้อจำกัดด้านลอจิสติกส์นี้เพื่อประโยชน์ของภาพยนตร์เรื่องนี้โดยเล่นกับความเป็นไปได้และข้อจำกัดของพื้นที่ เขายอมให้การจัดฉาก/การจัดองค์ประกอบของเขากำหนดและลดขนาดให้เป็นรูปแบบที่เรียบง่าย บางคนอาจโต้แย้งว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นเป็นขั้นตอนที่ตั้งใจไว้นั้นเป็นการเน้นย้ำให้เห็นถึงความปลอมแปลงโดยธรรมชาติของการตั้งค่า แต่การพูดในโรงภาพยนตร์