Gone Girl | เล่นซ่อนหาย

ความพิเศษของชื่อนี้นอกจากการเล่นคำ “หา(ย)” ได้อย่างน่าสนใจแล้ว ยังเป็นชื่อที่มีลักษณะเป็นการ Spoil ในตัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสนุกของ Gone Girl ลดน้อยลงแต่อย่างใด เพราะจุดเด่นของหนังเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่การ “หักมุม” หลายตลบแบบคาดไม่ถึง ตรงกันข้ามเชื่อว่าหลายคนคงพอเดาๆ ได้ตั้งแต่ตัวอย่างแล้วว่า “สามี” ไม่น่าจะใช่ฆาตกร แต่ทั้งที่คิดว่าพอจะเดาได้แล้วนั้น เมื่อคำตอบปรากฎขึ้นจริงๆ และก็เป็นคำตอบเดียวที่เราคิด แต่ความรู้สึกที่ได้มันกลับไปไกลกว่าที่คิดมาก

“David Fincher” แสดงความเก่งกาจของตัวเองอีกครั้ง ทั้งจังหวะการเล่าเรื่องที่สลับไปมาระหว่างฝั่งสามีและภรรยา การตัดต่อ ดนตรีประกอบ ไปจนถึงโทนสีของหนัง ที่ผสานเข้าด้วยกันกลายเป็น “บรรยากาศ” ของหนังที่เต็มไปด้วยความน่าสงสัย ความอึดอัด แต่ก็สามารถผูกเราให้อยู่กับตัวหนังได้ตลอดเวลา 2 ชั่วโมงครึ่ง หลายครั้งที่เหมือนกับหนังขึ้นไปจุดพีคแล้วและคิดว่าหลังจากนั้นคงไม่มีอะไร เรื่องมีแต่จะยี่งพีคขึ้น และยิ่งขึ้นเข้าไปอีก

ถ้า The Mist คือหนังที่มีตอนจบหดหู่สุด จบแทบไม่อยากหยิบมาดูอีก ความรู้สึกที่มีต่อ “Gone Girl” ก็ไม่แพ้กัน ทั้งที่ใน Gone Girl ไม่ได้จบด้วย “ความตาย” และดูเหมือนจะจบด้วยภาพครอบครัวที่แสนสุข แต่มันก็แค่ภายนอกเท่านั้น  บางครั้ง “การอยู่” ก็เป็นทุกข์มากกว่า “การจาก” จุดหักเหใน The Mist นั้นมาจากความไม่รู้ของตัวละคร และก่อนจะถึงจุดนั้นพวกเขาก็ได้พยายามมาถึงที่สุดแล้ว แต่กับหนังเรื่องนี้ ทั้งที่รู้อยู่ว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร อันตราย และน่ากลัวแค่ไหน และที่ผ่านมาก็ได้พยายามแก้ไขแล้วแค่ไหน แต่กลับไม่สามารถ “ทำอะไรได้เลย” อาจได้อย่างมากแค่ก่นด่าในใจ แต่สุดท้ายก็ได้เพียงแต่ยอมให้มันเป็นไป มันเจ็บปวดยิ่งกว่าตายเสียอีก