Indiana Jones and the Dial of Destiny | อินเดียน่า โจนส์ กับกงล้อแห่งโชคชะตา

“Indiana Jones and the Dial of Destiny” นั้นไม่เคยน่าเบื่อและไม่เคยให้ความบันเทิงเลย มันดำเนินไปตามความสนใจเล็กน้อยในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปด้วยจังหวะเรื่องราวที่สร้างสรรค์และรากฐานของความคิดถึงที่ทุกคนนำมาสู่โรงละคร เป็นซีรีส์สลับกันระหว่างตัวเลือกที่น่าผิดหวัง จังหวะที่สดใส และความปรารถนาดีทั่วไปสำหรับนักแสดงในตำนานที่สวมหมวกที่โด่งดังที่สุดคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์อีกครั้ง มันควรจะดีกว่านี้ มันอาจจะแย่กว่านี้ ทั้งสองสามารถเป็นจริงได้ ในยุคที่มีความคิดเห็นวิพากษ์วิจารณ์ทางออนไลน์อย่างสุดโต่ง “The Dial of Destiny” เป็นภาพยนตร์ที่ยากจะเกลียด ซึ่งก็เป็นเรื่องดี นอกจากนี้ยังเป็นภาพยนตร์อินเดียนา โจนส์ที่ยากจะรักจริง ซึ่งทำให้แฟนตัวยงของไตรภาคต้นฉบับนี้รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

การผสมผสานระหว่างความดีและไม่ดีที่ไม่ลงตัวในซีเควนซ์แรก ย้อนไปถึงวันสุดท้ายของสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่มีอินดี้ (แฮร์ริสัน ฟอร์ด) และเพื่อนร่วมงานชื่อเบซิล ชอว์ (โทบี้ โจนส์) พยายามทวงคืนวัตถุโบราณบางชิ้นที่ถูกขโมยไป โดยพวกนาซีที่หลบหนี แน่นอนว่าโจนส์ดูธรรมดา แต่ฟอร์ดที่นี่เป็นผู้ครอบครองหุบเขาลึกลับ ร่างของ CGI ที่ดูแก่ชราซึ่งไม่เคยดูเหมือนมนุษย์เลย เขาไม่เคลื่อนไหวหรือแม้แต่ส่งเสียง นี่เป็นครั้งแรกแต่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายใน “The Dial of Destiny” ที่ทำให้คุณรู้สึกว่าคุณไม่สามารถรับมือกับสิ่งที่กำลังดูอยู่ได้ มันสร้างมาตรฐานของเอฟเฟ็กต์ที่ใช้มากเกินไปซึ่งเป็นจุดบกพร่องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของภาพยนตร์ เรากำลังดู Indiana Jones ในช่วงสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่เอฟเฟกต์กลับทำให้เสียสมาธิแทนที่จะปรับปรุง

น่าเสียดายเช่นกันเพราะโครงสร้างของอารัมภบทนั้นแข็งแกร่ง Indy หลบหนีการจับกุมจากนาซีที่แสดงโดย Thomas Kretschmann แต่บทนำที่สำคัญในที่นี้คือเรื่องราวของนักฟิสิกส์ดาราศาสตร์นาซีชื่อ Jurgen Voller (Mads Mikkelsen ที่ชราภาพ) ผู้ค้นพบสิ่งนั้นในขณะที่มองหาสิ่งที่เรียกว่า Lance of Longinus พวกนาซี ได้ไปสะดุดกับ Antikythera ครึ่งหนึ่ง หรือ Dial ของ Archimedes หน้าปัดสร้างจากสิ่งของกรีกโบราณจริงที่สามารถทำนายตำแหน่งทางดาราศาสตร์มานานหลายทศวรรษ หน้าปัดได้รับการปฏิบัติแบบแฟรนไชส์ Indy ที่มีมนต์ขลังในแบบที่ฉันจะไม่สปอยล์นอกจากจะบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับศาสนาอย่างชัดแจ้งเหมือนสิ่งของอย่างหีบพันธสัญญา ของจอกศักดิ์สิทธิ์นอกเหนือจากที่ Voller กล่าว มันเกือบจะทำให้เจ้าของของมันกลายเป็นพระเจ้า

หลังจากการจัดฉากอย่างชาญฉลาดที่เกี่ยวข้องกับการยิงต่อต้านอากาศยานและนาซีที่เสียชีวิตหลายสิบคน “The Dial of Destiny” ข้ามไปที่ปี 1969 อินเดียน่า โจนส์สูงวัยกำลังจะเกษียณจากวิทยาลัยฮันเตอร์ โดยไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในส่วนหนึ่ง เพราะเขาแยกทางกับแมเรียนหลังจากจบ การเสียชีวิตของ Mutt ลูกชายของพวกเขาในสงครามเวียดนาม สิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับ “The Dial of Destiny” เริ่มต้นที่นี่จากกระแสอารมณ์ในการแสดงของแฮร์ริสัน ฟอร์ด เขาอาจเดินผ่านการเล่น Indy อีกครั้งอย่างเฉื่อยชา แต่เขาถามอย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้จะอารมณ์ไหนในช่วงเวลานี้ในชีวิตของเขา การเลือกที่น่าทึ่งของฟอร์ด โดยเฉพาะในครึ่งหลังของภาพยนตร์นั้นน่าทึ่งมาก เตือนใจคนๆ หนึ่งว่าเขาสามารถใช้วัสดุที่เหมาะสมได้ดีเพียงใด การทำงานของเขาที่นี่ทำให้ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะได้รับละครที่ยอดเยี่ยมอีกครั้งในอาชีพของเขา ซึ่งเป็นแบบที่เขาสร้างบ่อยขึ้นในยุค 80

แต่กลับไปที่การกระทำ / การผจญภัย ก่อนที่เขาจะสามารถนำของขวัญเกษียณอายุไปทิ้งได้ อินดี้ถูกชวนไปผจญภัยกับเฮเลนา ชอว์ (ฟีบี วอลเลอร์-บริดจ์) ลูกสาวของเบซิลและลูกสาวทูนหัวของอินดี้ ปรากฎว่า Basil หมกมุ่นอยู่กับหน้าปัดหลังจากที่พวกเขาพบมันเมื่อ 1/4 ศตวรรษก่อน และ Indy บอกเขาว่าเขาจะทำลายหน้าปัดครึ่งหนึ่งที่พวกเขาพบ แน่นอนว่า Indiana Jones ไม่ทำลายสิ่งประดิษฐ์ทางประวัติศาสตร์ ขณะที่พวกเขากำลังรับโทรศัพท์จากห้องเก็บของ พวกเขาถูกโจมตีโดยโวลเลอร์และลูกน้องของเขา นำไปสู่การไล่ล่าโดยม้าในรถไฟใต้ดินระหว่างขบวนพาเหรด มันเป็นซีเควนซ์แอคชั่นที่ยุ่งเหยิงและน่าอึดอัดพร้อมพลังที่ทำให้หวนคิดถึงอดีต—ฮีโร่ผู้โด่งดังขี่ม้าผ่านขบวนพาเหรดที่ถูกโยนให้คนอื่น

ก่อนที่คุณจะรู้ ทุกคนอยู่ในแทนเจียร์ ซึ่งเฮเลนาต้องการขายหน้าปัดครึ่งหนึ่งของเธอ และภาพยนตร์เรื่องนี้ใส่ตัวละครหลักคนสุดท้ายเข้าไปในฉากแอ็คชั่นโดยมีเพื่อนสนิทชื่อเท็ดดี้ (อีธาน อิซิดอร์) จากจุดนี้ “The Dial of Destiny” กลายเป็นภาพยนตร์ไล่ล่าอินดี้แบบดั้งเดิมที่โจนส์และทีมของเขาพยายามนำหน้าผู้ร้ายในขณะที่นำพวกเขาไปสู่สิ่งที่พวกเขาพยายามเปิดเผย

James Mangold เคยแสดง “แอคชั่นฮีโร่วัยชรา” มาก่อนด้วย “Logan” ที่ยอดเยี่ยม แต่เขาหลงทางในการเดินทางที่นี่ ไม่สามารถแสดงฉากแอ็คชั่นในลักษณะที่ใกล้เคียงกับที่ Steven Spielberg ทำเช่นเดียวกัน ใช่ เราอยู่ในยุคที่แตกต่างกัน CGI เป็นที่แพร่หลายมากขึ้น แต่นั่นไม่ใช่ข้อแก้ตัวของการออกแบบท่าเต้นที่เกะกะ น่าอึดอัด และไม่ต่อเนื่องกัน ดูภาพยนตร์อย่างเช่น “John Wick: Chapter 4” หรือภาคต่อเล็กๆ น้อยๆ ที่จะออกในอีกไม่กี่สัปดาห์ ซึ่งฉันไม่ควรพูดถึงจริงๆ แม้ว่าจะมีการปรับปรุง CGI คุณก็รู้ว่าตัวละครอยู่ที่ไหนเกือบตลอดเวลา สิ่งที่พวกเขากำลังพยายามทำให้สำเร็จ และสิ่งที่ขวางทางพวกเขา