Memories of the Sword
ในปลายรัชสมัยของโครยอ Deok Ki ทรยศเพื่อนพ้องและทำให้ Jon Gul ถูกฆ่าตาย Seol Lang ซึ่งเป็นภรรยาของ Jon Gul และเป็นนักดาบหญิงที่เก่งกาจที่สุด ได้หนีไปพร้อมกับดาบของเขา และลูกสาวของเขา Seol Hee ต่อมา Seol Lang ได้ตาบอด แต่ก็ฝึกลูกสาวเพื่อแก้แค้น Deok Ki ที่ 18 ปีมานี้ นับตั้งแต่ทศยศเพื่อนพ้อง ก็ได้กลายเป็นคนที่มีอำนาจสูงสุดของประเทศ.M.
IMDB : tt3054798
คะแนน : 8
ชื่อภาษาเกาหลี “Hyubnyeo: Kal ui ki-eok” ซึ่งแปลว่า “นางเอกศิลปะการต่อสู้: ความทรงจำของดาบ” อย่างคร่าว ๆ หมายถึง “A Touch of Zen” ของ King Hu (“hyubnyeo” เป็นการออกเสียง Hanja ของเกาหลีของ “Xia นุ” ชื่อภาษาจีนของหูคลาสสิกเกี่ยวกับนักดาบหญิงที่มีความอาฆาตชอบธรรม) อย่างไรก็ตาม เรื่องราวของ Park นั้นเหมือนหม้อต้มมากเกินไปที่จะบรรลุถึงความลึกซึ้งในเชิงปรัชญาของ Hu และสไตล์ของผู้กำกับก็ชวนให้นึกถึง “Dualist” ของ Lee Myung-se มากขึ้นในการแสดงภาพฟุ่มเฟือยและการเล่าเรื่องกึ่งเซอร์เรียลที่ไม่ต่อเนื่องกัน
เส้นด้ายพันรอบนักศิลปะการต่อสู้สามคน แต่ละคนตกอยู่ในสถานการณ์อันปวดร้าวของตัวเอง Hong-yi (Kim Go-eun) วัยรุ่นไร้เดียงสาได้รับการเลี้ยงดูจาก Seol-rang (Jeon) แม่บุญธรรมที่ตาบอดของเธอ โดยมีภารกิจเดียวคือล้างแค้นให้กับการตายของพ่อแม่ของเธอ ซอลรังเคยอยู่ในกลุ่มนักรบที่อุทิศตนเพื่อโค่นล้มสถาบันกษัตริย์ที่ทุจริต ระหว่างการจลาจลครั้งหนึ่ง กลุ่มกบฏได้จับจอนบัก (คิม แทอู) ลูกชายของผู้พิพากษาที่ชั่วร้าย (มุน ซองกึน) และบุกเข้าประตูเมือง อย่างไรก็ตาม พวกเขาถูกคู่รักของซอล-รัง ด็อกกี (ลี) ไขว้เขว ซึ่งฆ่า พุงชุน น้องชายผู้สาบานตน (แบซูบิน) และภรรยาของเขา หากไม่ใช่เพื่อซอล-รัง คนทรยศคงฆ่าลูกสาววัยทารกของพุงชุน ฮง-ยีด้วย และเด็กหญิงคนนั้นยังคงมีรอยแผลเป็นจากรอยบากที่ทำด้วยดาบของเขา
สิบแปดปีต่อมา ด็อกกิได้ขึ้นศาลเพื่อเป็นชายที่พระราชาทรงโปรดปรานมากที่สุด แต่เขาคิดถึงซอล-รังซึ่งเขายังคงรัก อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาบังเอิญเห็น Hong-yi แสดงเทคนิคการใช้ดาบแบบเดียวกับ Seol-rang ในการแข่งขันชกต่อหน้าสาธารณะกับ Yool บุตรบุญธรรมของเขา (Lee Jun-ho จากวงบอยแบนด์ 2PM) เขาไม่ลังเลเลยที่จะกำจัดภัยคุกคามใดๆ ถึงสถานะของเขาด้วยวิธีการอันโหดเหี้ยมที่จำเป็น
ความสัมพันธ์ของตัวเอกทั้งสาม – ถูกผูกมัดด้วยเกียรติและความยุติธรรมในศิลปะการต่อสู้ที่เข้มงวด แต่ถูกขัดขวางด้วยความหลงใหลหรือความทะเยอทะยาน – เป็นเรื่องปกติของประเภท อย่างไรก็ตาม นอกจากการแสดงที่มีความสามารถแล้ว ความวุ่นวายทางอารมณ์ของการพบกันอีกครั้งของด็อกกีและซอล-รัง หรือสมมติฐานที่ลังเลของฮงยีเกี่ยวกับบทบาทการล้างแค้นของเธอ กลับหายไปในโครงสร้างที่ซ้ำซากจำเจของการย้อนอดีตหลายฉาก ฉากที่เล่นซ้ำ และความบังเอิญที่ประดิษฐ์ขึ้นเอง แม้แต่การหักมุมที่ควรกระชับความขัดแย้งระหว่างความรักและความเกลียดชังของทั้งสามคนก็จบลงด้วยจุดจบที่น่ากลัวและเกินจริงจนเกือบจะเป็นเรื่องตลก แรงดึงดูดที่ก่อตัวขึ้นระหว่าง Hong-yi และ Yool ยังช่วยเพิ่มความร่าเริงให้กับน้ำเสียงที่อึมครึม แต่นั่นก็มลายหายไปหลังจากสองฉากที่ร้อนแรงเล็กน้อย
แม้ว่า Jeon จะทำให้ผิดหวังในภาพยนตร์แทบทุกเรื่อง แต่การเลียนแบบการตาบอดของเธอกลับไม่น่าเชื่อถือ ขณะที่เธอสลับไปมาระหว่างการคลำหาอย่างช่วยไม่ได้กับการเฉือนคู่ต่อสู้อย่างแครอท ในทางกลับกัน ลีอยู่เหนือความซ้ำซากจำเจของเรื่องราวเพื่อให้เกิดผลัดกันเป็นชั้นๆ ซึ่งทำให้ความรักของด็อกกิที่มีต่อซอล-รังรู้สึกจริงใจ แม้ว่าเขาจะมีพฤติกรรมที่ซ้ำซากจำเจในด้านอื่นๆ ก็ตาม การต่อสู้แย่งชิงอำนาจของด็อกกิกับจอนบักซึ่งจบลงด้วยฉากที่น่าสยดสยองถูกลีขัดขวางด้วยซาดิสม์ที่เยือกเย็นและเลือดเย็น ด้วยผิวสีพีชและลุคเพจบอยของเธอ คิมจึงกลายเป็นสาว “ไอที” ของวงการภาพยนตร์เกาหลีตั้งแต่การแสดงที่กล้าหาญของเธอในละครโลลิต้าเรื่อง “Eun-gyo” และรูปแม่นักเลง “Coin Locker Girl” ที่นี่เธอยังคงไม่สะทกสะท้านต่อหน้าซุปเปอร์สตาร์อีกครั้ง แสดงให้เห็นระยะที่น่าประทับใจในการดำเนินการ
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าภาพไวด์สกรีนที่สวยงามโดยเลนส์มือเก๋า Kim Byung-seo (“Cold Eyes,” “Castaway on the Moon”) และฉากที่วิจิตรบรรจงโดยนักออกแบบงานสร้าง Han A-rum เป็นตัวแทนของจุดขายที่ใหญ่ที่สุดของภาพ ถึงกระนั้น กลอุบายที่เกินจริงของ tableaux ตามฤดูกาลของแพทช์ดอกทานตะวัน ทุ่งดอกแดนดิไลอัน ศาลาที่มีฝนตกชุก และพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ จัดวางในมิติภาพกราฟิกของตนเอง โดยแยกออกจากโครงเรื่องหลัก และสำหรับการสร้างสรรค์สถาปัตยกรรมย้อนยุคอย่างพิถีพิถันทั้งหมด ตั้งแต่ที่ดินอันงดงามของ Deok-ki ไปจนถึงร้านเสริมสวยที่ได้รับอิทธิพลจากอาหรับของ Seol-rang มีรายละเอียดการตกแต่งที่น่าเบื่อหน่ายมากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉากที่อุทิศให้กับการต้มและจิบชา
ฉากแอ็คชั่นแม้ว่าจะฟุ่มเฟือยเหลือเกิน แต่ก็เป็นการย้อนเวลากลับไปสู่การแสดงโลดโผนของฮ่องกงในยุค 90 การฟันดาบบางครั้งดูเพ้อฝันและสะดุดตา เหมือนกับตอนที่ Hong-yi ได้รับการฝึกฝนจากอาจารย์ของ Seol-rang (Lee Kyoung-young) แต่ลำดับการต่อสู้แบบกลุ่มนั้นเลอะเทอะมาก โดยรวมแล้ว การออกแบบท่าเต้นแอ็กชันล้มเหลวในการวาดเส้นแบ่งระหว่างความถูกต้องของยุคสมัยและจินตนาการอันบริสุทธิ์ ดังนั้นตัวละครจึงลอยไปในเมฆราวกับว่าได้รับพลังเวทย์มนตร์ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นจึงกลายเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอในภายภาคหน้า ความหลากหลายของภาพสโลว์โมชั่นและการหยุดนิ่งจะทำให้ผู้ชมบางคนปวดหัว เครดิตเทคโนโลยีอื่น ๆ นั้นอยู่ในระดับเดียวกัน