The Flash | เดอะ แฟลช [เสียงโรง + Endcredit พร้อมซับไทย]

"The Flash" เป็นหนังแนวผสมผสานที่น่าตื่นเต้นและน่าหงุดหงิดที่สุดเรื่องหนึ่งในยุคซูเปอร์ฮีโร่เรื่องดัง "The Flash" มาพร้อมความรอบคอบและไร้เงื่อนงำ ท้าทายและเย้ยหยัน มันมีงาน FX ดิจิทัลที่ดีที่สุดที่ฉันเคยเห็นและแย่ที่สุด เช่นเดียวกับฮีโร่ที่จริงใจแต่มักจะเคราะห์ร้าย มันยังคงเกินความคาดหมายทุกอย่างที่เราอาจมีต่อความสามารถของมัน เพียงเพื่อเผชิญหน้ากับกำแพงที่ใกล้ที่สุดในทันที

จากนั้นกดปุ่มรีเซ็ตและเริ่มใหม่อีกครั้ง ซึ่งลองคิดดูสิ คือสิ่งที่ "The Flash" ทำเรื่องราวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ย้อนเวลา จักรวาลคู่ขนาน และคำถามว่าเหตุการณ์ "ตามหลักการ" ในชีวิตหรือไม่ ของบุคคลหรือมิติทั้งหมดสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาต้องพบกับความโชคร้ายซ้ำซ้อนจากการเป็นศัตรูตัวฉกาจของตัวเอง แม้จะมีความรอบคอบและแนวเพลงที่ไม่แน่นอนอย่างน่าทึ่ง (คอมเมดี้หวาดเสียว ดราม่าครอบครัว และยังมาถึงหน้าจอทันทีหลังจากการเปิดตัว "Spider-Man: Across the Spiderverse" ซึ่งเป็นลายน้ำสูงสำหรับทั้งภาพยนตร์ซูเปอร์ฮีโร่และภาพยนตร์แอนิเมชั่นสตูดิโอรายใหญ่ที่สำรวจแนวคิดส่วนใหญ่เช่นเดียวกับ "The Flash" ในรูปแบบที่สร้างสรรค์ยิ่งขึ้น .

เอซรา มิลเลอร์ ซึ่งนอกจอขัดกับกฎหมายทำให้หนังตลกลามกอนาจารบางเรื่องแย่ลง แสดงเป็นนักวิทยาศาสตร์นิติวิทยาศาสตร์อายุยี่สิบปีและซูเปอร์ฮีโร่ลับ แบร์รี อัลเลน ผู้ซึ่งรู้สึกเหมือนเป็น "ภารโรง" ของ Justice League และยังคงต่อสู้กับผลกระทบของเขา การฆาตกรรมมารดาและบิดาของเขาถูกจองจำโดยมิชอบในความผิดฐานก่ออาชญากรรม อีกครั้ง ในบทวิจารณ์นี้ เราพบลักษณะการผูกมัดของ "The Flash" แบบคู่ นั่นคือรูปแบบที่ไม่ดีในการพูดถึงส่วนที่เป็นเนื้อๆ ของภาพยนตร์ เพราะคุณไม่สามารถทำเช่นนั้นได้หากไม่อธิบายโครงเรื่องโดยละเอียด แต่ในขณะเดียวกัน ในขณะเดียวกัน เนื้อหาส่วนใหญ่ "เสีย" ไปแล้ว ไม่ใช่แค่ในโซเชียลมีเดียและฟอรัมออนไลน์เท่านั้น แต่ในภาพยนตร์ตัวอย่างและเนื้อหาทางการตลาด (Warner Bros. ให้ภาพที่ด้านบนสุดของบทวิจารณ์นี้) และในวิกิพีเดีย หากคุณอ่านทั้งหมดแล้ว คุณจะรู้ว่าควรไปต่อหรือวางส่วนที่เหลือไว้ในภายหลัง

สำหรับผู้ที่ยังอ่านอยู่: จำตอนจบของ "Superman: The Movie" ต้นฉบับในปี 1978 ที่ซูเปอร์แมนของคริสโตเฟอร์ รีฟต้องเลือกระหว่างการหยุดขีปนาวุธนิวเคลียร์ที่มุ่งหน้าไปยังรัฐบ้านเกิดของมิสเทสมาเชอร์และป้องกันไม่ให้โลอิส เลน ผู้เป็นที่รักของเขาเสียชีวิตจากเหตุแผ่นดินไหว พยายามทำทั้งสองอย่าง สูญเสียโลอิส แล้วย้อนเวลากลับไปชุบชีวิตเธอ? ลำดับนั้นได้รับการขยายเป็นภาพยนตร์ทั้งเรื่องและรวมเข้ากับซีรีส์ "Back to the Future" โดยได้รับความอนุเคราะห์จากการตัดสินใจของ Barry ที่จะพยายามย้อนเวลากลับไปและเปลี่ยนแปลงรายละเอียดในวันที่ครอบครัวของเขาถูกทำลาย แม่ (มาริเบล แวร์ดู) ส่งพ่อ (รอน ลิฟวิงสตัน) ไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวบ้านเพื่อเอามะเขือเทศหนึ่งกระป๋องที่เธอต้องการสำหรับทำสูตรอาหาร เมื่อ Barry ตัวน้อยได้ยินเสียงเอะอะโวยวายและลงมาชั้นล่าง เขาพบแม่อยู่บนพื้นครัวพร้อมกับมีดเล่มหนึ่งปักคาอกที่เปื้อนเลือดของเธอ และพ่อกำลังร้องไห้คร่ำครวญกับศพของเธอโดยใช้มือจับด้ามข้างหนึ่ง แบร์รี่คาดเดาว่าเขาสามารถใช้พลังแฟลชของเขาเพื่อกลับไปสู่วันแห่งโชคชะตานั้น เพิ่มมะเขือเทศหนึ่งกระป๋องลงในตะกร้าซุปเปอร์มาร์เก็ตของแม่ และช่วยชีวิตทั้งพ่อและแม่ ใครก็ตามที่เคยดูหนังการเดินทางข้ามเวลา (หรืออ่านเรื่องสั้นเรื่อง The Sound of Thunder ของ Ray Bradbury) จะรู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น

กำกับโดย Andy Muschietti ("Mama," ทั้งสองภาพยนตร์ "It") จากบทโดยนักเขียนบทภาพยนตร์ประเภทเอซ คริสตินา ฮอดสัน ("Birds of Prey," "Bumblebee") "The Flash" สมควรได้รับเครดิตสำหรับแนวคิดและความเจ็บปวด ของตัวละครอย่างจริงจังโดยไม่ตกเป็นของผู้ชายที่ดูหม่นหมองไร้สีสัน เมื่อมิลเลอร์เข้าสู่สิ่งที่เขาเชื่อว่าเป็น "อดีต" (จริง ๆ แล้วเป็นไทม์ไลน์สำรอง) เขาไม่เพียงพบตัวเองในอีกเวอร์ชั่นหนึ่งที่มีครอบครัวที่มีความสุขและสมบูรณ์ แต่ได้เป็นเพื่อนและให้คำปรึกษาแก่แบร์รี่อีกคน ค้นพบตลอดเส้นทางว่าเขาน่ารำคาญแค่ไหน ให้กับผู้อื่น

Muschietti กำกับ Barry เวอร์ชันก่อนการเดินทางข้ามเวลามากเกินไป โดยเน้นย้ำถึงความวิตกกังวล ความซุ่มซ่าม และการแสดงอาการทางใบหน้าของเขาจนถึงจุดที่เขาดูเหมือนหนึ่งในบทสนทนาที่ Jerry Lewis เคยเล่น แต่เมื่อแบร์รี่คนเดิมรวมทีมกับแบร์รี่อีกคน มิลเลอร์ก็รักษาพลังงานชเลมีลไว้สูงสำหรับแบร์รี่คนที่สองในขณะที่ลดจำนวนลงสำหรับต้นฉบับ สิ่งนี้ทำให้แบร์รี่คนแรกเติบโตขึ้นทีละน้อย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของส่วนโค้งแบบดั้งเดิมของฮีโร่หนุ่ม ภาพยนตร์เรื่องนี้นำเสนอเอฟเฟ็กต์ที่ดีที่สุดในเพลงประกอบภาพสะท้อนในกระจก ผลลัพธ์คือตัวอย่างที่น่าเชื่อถือที่สุดของนักแสดงนำที่เล่นตรงข้ามกับตัวเอง นับตั้งแต่ไมเคิล ฟาสเบนเดอร์ใน "Alien: Covenant" ช็อตของ Barry ทั้งสองยังมีความสั่นไหวเล็กน้อยจากการใช้มือถือกล้อง ซึ่งเรียกสั้นๆ ว่า "ของแท้" ภายในฉากหนึ่งหรือสองฉาก คุณอาจจะลืมไปว่ามีนักแสดงคนหนึ่งที่เล่นบทเดียวกันและหันไปสนใจสิ่งที่มิลเลอร์ทำกับตัวละครทั้งสอง

การเล่าเรื่องหลักของ DCEU กำหนดให้การต่อสู้เพื่อยกระดับเมืองของซูเปอร์แมนกับนายพลซอดใน "Man of Steel" เป็นเหตุการณ์ที่เป็นที่ยอมรับของตัวละครและทีมสำหรับภาพยนตร์สารคดีทุกเรื่องที่เชื่อมโยงกันในซีรีส์ ผลที่ตามมาของการแข่งขันนั้นนำไปสู่โครงเรื่องและบทสนทนาของภาพยนตร์มากกว่าหนึ่งเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "Batman vs. Superman: Dawn of Justice" เมื่อมันถูกกล่าวถึงอีกครั้งในองก์แรกของภาพยนตร์เรื่องนี้ คุณก็รู้ว่าแบร์รี่และแบร์รี่จะต้องจัดการกับมันอีกครั้งในจักรวาลอื่น แน่นอนว่า Zod มาพร้อมกับเพื่อนร่วมทีมที่ชั่วร้าย ยานอวกาศแมลงปีกแข็ง กองกำลังช็อกทรูปเปอร์หุ้มเกราะ และ World Engine ที่สร้างจากพื้นผิว

ปัญหาคือไม่มี Justice League ที่จะรวมทีมกับเขา และมีเพียงซูเปอร์ฮีโร่เพียงคนเดียวเท่านั้น: The Caped Crusader ไม่ใช่แฟรงค์ มิลเลอร์-วาย แบทแมนของเบ็น แอฟเฟล็ก แต่เป็นแบทแมนที่แสดงโดยไมเคิล คีตันในภาพยนตร์ของทิม เบอร์ตันช่วงปี 1980 มีเพียงเขาที่แก่กว่า ซีดเซียวกว่า และแปลกแยกจากสังคมที่เขาเฝ้าติดตาม ในฐานะที่เป็นแบทแมนของเบอร์ตันในเวอร์ชั่นที่สุกงอม โดยหลักๆ แล้วบรูซ เวย์นหลอมรวมเข้ากับอวตารฤาษีผมยาวของฮาวเวิร์ด ฮิวจ์ส คีตันแสดงการแสดงที่ละเอียดอ่อนที่สุดของภาพยนตร์เรื่องนี้ เขาแสดงบทด้อยและตอบสนองในลักษณะที่เพิ่มความสดใหม่ให้กับเรื่องราวที่อาจขึ้นอยู่กับสถานการณ์ที่นำกลับมาใช้ใหม่มากเกินไป และทำให้มิลเลอร์มีแนวโน้มที่ฉุนเฉียวและก้าวร้าวได้ง่ายขึ้น เขาเป็นรุ่นที่ใช้แทนโช้คอัพ ทำให้การขับขี่นุ่มนวลโดยไม่ทำให้ช้าลง

แบร์รี่ แบร์รี่ และบรูซเชื่อว่าซูเปอร์แมนในจักรวาลนี้ติดอยู่ในคุกไซบีเรียที่ดำเนินการโดยทหารรับจ้างชาวรัสเซีย และบินไปที่นั่นเพื่อจับเขาออกมา ปรากฎว่าเขาคือเธอ: คาร่า ซอร์-เอล ลูกพี่ลูกน้องของคาล-เอล หรือที่รู้จักกันในนามซูเปอร์เกิร์ล (ซาชา คาลเล เขย่าพิกซี่คัตที่ดัดแปลงแล้วและนักฆ่าจ้องมอง) เราได้รับแจ้งว่าซูเปอร์แมนอาจยังอยู่ที่นั่นที่ไหนสักแห่ง แต่ลูกพี่ลูกน้องของเขา (ซึ่งถูกส่งมาเพื่อปกป้องเขา) เป็นพันธมิตรที่ทรงพลังที่สามารถยืนหยัดต่อสู้กับ Zod ได้ เมื่อตัวแทน Justice League สี่คนที่ได้รับการดัดแปลงเผชิญหน้ากับกองทัพที่รุกรานของ Zod ภาพยนตร์เรื่องนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าการอ้างอิงถึงภาพยนตร์ "Back to the Future" ที่ครอบงำไม่ได้เป็นเพียงมุขตลก

การจินตนาการถึงการโจมตีของ Zod นั้นเทียบเท่ากับตอนจบของภาพยนตร์ "BTTF" เรื่องที่สอง ซึ่งมาร์ตี้ แมคฟลายวัยรุ่นผู้เดินทางข้ามเวลา (แสดงโดย Michael J. Fox ในโลกของเรา และใน Barry's โดย Eric Stoltz นักแสดง Fox ถูกแทนที่! ) ต้องเข้าร่วมงานพรอมเดียวกับที่จบงาน "BTTF" ดั้งเดิม ในขณะที่หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับตัวเองที่อาจรบกวนเวลา/พื้นที่ (การตัดสินใจของภาพยนตร์เรื่องนี้เกี่ยวกับสิ่งที่ควรบันทึกและสิ่งที่ควรลบออกจากประวัติศาสตร์โลกแห่งความจริงนั้นแปลก ฉันชอบที่จะได้ยินเหตุผลเบื้องหลังการลบฮีโร่ DCEU จำนวนมากออกจากจักรวาลที่สองของ Barry ในขณะที่พิจารณาว่า "กลับสู่อนาคต" "Footloose" และ "Top Gun" และอัลบั้มแรกของชิคาโกเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เปลี่ยนรูป)

การต่อสู้ครั้งใหญ่ของภาพยนตร์เรื่องนี้มีซีเควนซ์ที่น่าเชื่อน้อยที่สุด (บางส่วนดูเหมือนฉากคัทซีนจากเกมช่วงแรกๆ) มันแย่เกินไป เพราะมันกระตุ้นความคิดได้มากที่สุด เมื่อแบทแมนกับเดอะแฟลชส์และซูเปอร์เกิร์ลต่อสู้กับโซด แบร์รี่ทั้งสองไม่เห็นด้วยว่าการเดินทางย้อนไปมาตามทางเดินมิติจะช่วยแก้ปัญหาหรือเพิ่มเส้นทางใหม่เข้าไป เช่นเดียวกับนิยายวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ที่มีแผ่นไม้อัดของความจริงจังที่บางที่สุด "The Flash" เชื่อมโยงกับแม่ทูนหัวของนิยายวิทยาศาสตร์ Frankenstein ของ Mary Shelley หรือ The Modern Prometheus เชลลีย์เตือนผู้อ่านว่าการใช้วิทยาศาสตร์เพื่อเลียนแบบพระเจ้าหรือท้าทายธรรมชาติมีผลกระทบที่เลวร้าย และเป็นการดีกว่าที่ตัวละครในโพรมีธีอุสจะละทิ้งภาพลวงตาของเขา ดีกว่าเดินทางต่อไปในเส้นทางที่หายนะ นี่เป็นหนังประเภทที่จะฟังคำเตือนของเชลลีย์หรือเพิกเฉยเพื่อให้ฮีโร่ในสิ่งที่เขาต้องการและผู้ชมได้รับความปรารถนาตามจินตนาการที่มันโหยหา และหนังซูเปอร์ฮีโร่มักจะให้การรับรองหรือไม่? แม้แต่ภาพยนตร์รีฟซูเปอร์แมนสองเรื่องแรกก็ผิดพลาดในด้านของการเติมเต็มความปรารถนาของผู้ชม ภาพยนตร์เรื่องแรกให้เขาย้อนเวลากลับไป ในขณะที่เรื่องที่สองให้เขาลบความรู้ของลัวส์เกี่ยวกับตัวตนที่เป็นความลับของเขาด้วยจูบสุดวิเศษ "The Flash" สมควรได้รับเครดิตในการสอดส่องสายตาของเข็ม ทำให้ผู้ชมมีตอนจบที่ค่อนข้างมีความหวังโดยไม่ปฏิเสธประเด็นทางปรัชญาและวิทยาศาสตร์ที่เกิดขึ้นที่อื่น

กำกับโดย Andy Muschietti ("Mama," ทั้งสองภาพยนตร์ "It") จากบทโดยนักเขียนบทภาพยนตร์ประเภทเอซ คริสตินา ฮอดสัน ("Birds of Prey," "Bumblebee") "The Flash" สมควรได้รับเครดิตสำหรับแนวคิดและความเจ็บปวด ของตัวละครอย่างจริงจังโดยไม่ตกเป็นของผู้ชายที่ดูหม่นหมองไร้สีสัน เมื่อมิลเลอร์เข้าสู่สิ่งที่เขาเชื่อว่าเป็น "อดีต" (จริง ๆ แล้วเป็นไทม์ไลน์สำรอง) เขาไม่เพียงพบตัวเองในอีกเวอร์ชั่นหนึ่งที่มีครอบครัวที่มีความสุขและสมบูรณ์ แต่ได้เป็นเพื่อนและให้คำปรึกษาแก่แบร์รี่อีกคน ค้นพบตลอดเส้นทางว่าเขาน่ารำคาญแค่ไหน ให้กับผู้อื่น

น่าเสียดายที่ "The Flash" มีแนวโน้มตอบโต้ที่บ่อนทำลายตัวตนที่ดีที่สุด แม้ว่ามันจะแปลความกังวลของเชลลีย์ให้เป็นคำในหนังสือการ์ตูนร่วมสมัยได้อย่างชาญฉลาด แต่มันก็ทำหน้าที่โทรกลับหลังจากที่แฟน ๆ ส่งเสียงเรียกกลับไปยังฮีโร่และผู้ร้ายเวอร์ชั่นอื่น ๆ จากภาพยนตร์และทีวี ดูเหมือนว่าจะไม่มีจุดประสงค์อื่นนอกจากทำลายทรัพย์สินของ Warner Bros และทำให้ผู้ชม ชี้ไปที่หน้าจอแล้วกระซิบชื่อนักแสดง ตัวละคร ภาพยนตร์ รายการทีวี และหนังสือการ์ตูนที่พวกเขารู้จัก แบทแมน, แบทแมน, แบทแมน, แบทแมน, ซูเปอร์แมน, ซูเปอร์แมน, ซูเปอร์แมน, ซูเปอร์แมน, แฟลช, แฟลช, แฟลช ฯลฯ คอยโผล่ขึ้นมาในฉากใน "Chrono-Bowl" ซึ่งเป็นสถานีสลับจักรวาลที่มีการออกแบบที่สื่อถึงกลไกการทำงานของนาฬิกา วงแหวนศูนย์กลางของต้นไม้ที่ถูกโค่น โรงละครในวง และศาล

และแทนที่จะหาวิธีที่สุภาพและเจียมเนื้อเจียมตัวในการนำฟุตเทจในห้องสมุดกลับมาใช้ใหม่จากการดัดแปลงจากการ์ตูนดีซีก่อนหน้านี้ ดังเช่นที่ "In the Line of Fire" ทำกับฟุตเทจของคลินต์ อีสต์วูดที่อายุน้อยกว่าจาก "Dirty Harry" ซึ่งเป็นนักแสดงที่เล่นในตอนแรก พวกเขาซึ่งหลายคนเสียชีวิตไปนานแล้ว ได้รับการสแกน (หรือสร้างใหม่) ให้เป็นภาพสามมิติที่คลุมเครือแต่ดูพิลึกพิลั่น เช่น หุ่นขี้ผึ้งของมาดามทุสโซที่วางทับหุ่นกระบอกที่มีเสียงและแอนิมาทรอนิกส์ จำขั้นตอนที่ "ทุกข์ระทม" ปีเตอร์ คุชชิงใน "Star Wars: Rogue One" และหลังจากนั้นก็เสิร์ฟ "แครี ฟิชเชอร์" ในวัยเยาว์ที่ทำให้ไม่สงบยิ่งขึ้นในช่วงไคลแมกซ์ ปูทางไปสู่ "มาร์ค ฮามิลล์" วัยเยาว์ที่แทบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ใน "The Mandalorian" และดาราภาพยนตร์ยุค 70 ที่ล่วงลับไปแล้วสำหรับภาคต่อที่เป็นมรดกตกทอดมากมาย? มันถูกเหยียบย่ำและทวีคูณความน่าสะอิดสะเอียนที่นี่ แม้ว่าเทคโนโลยีจะไม่ได้พัฒนาไปมากก็ตาม

ทีมนักแสดงหลักของภาพยนตร์เรื่องนี้ยังได้รับการบำบัดด้วย CGI ของซอมบี้ใน Chrono-Bowl เพื่อให้เห็นภาพความเป็นจริงอีกรูปแบบหนึ่ง บางเวอร์ชันของนักแสดงที่มีชีวิตจริงเหล่านี้ที่มีการ์ด SAG และหน้า IMDb ที่อัปเดตเป็นประจำจะดูเป็นปีศาจร้ายจางๆ ลำตัวและมือไม่น่าเชื่อถือทางกายวิภาค มีตาที่ชี้ไปคนละทิศละทางเหมือนตุ๊กแก กำหนดเวลาที่เร่งรีบและศิลปินเอฟเฟกต์ดิจิทัลเอาเปรียบจนการควบคุมคุณภาพหายไป—ปัญหาทั่ววงการบันเทิง—หรือเทคโนโลยียังมาไม่ถึง? และแม้ว่ามันจะ "ไปถึงจุดนั้น" มันก็จะไม่ดูเหมือนขั้นตอนเดียว (ดิจิทัล) ที่ถูกลบออกจากการห่อหุ่นนางแบบด้วยเนื้อศพ? การทำสิ่งนี้ในรูปแบบแอนิเมชั่นล้วน ๆ ทำให้เกิดความกังวลดังกล่าว ทุกสิ่งในการ์ตูนแอนิเมชันที่ดัดแปลงมาจากภาพวาดที่ได้รับแรงบันดาลใจจากภาพวาดอื่นๆ ดังนั้นจึงเป็นตัวแทนของสิ่งที่ไม่ควรดูเหมือน "จริง" ไม่เป็นเช่นนั้นในการแสดงสด "เฮ้ นั่นนักแสดง X!" หลีกทางให้ "เขาดูน่ากลัวและไม่จริง" และคาถาก็แตกสลาย

ช่างเป็นอะไรที่ยุ่งเหยิง และน่าเสียดายเพราะสิ่งที่ดีเกี่ยวกับ "The Flash" นั้นดีมาก ภาพยนตร์เรื่องนี้ใช้ความคิดมากมายในสิ่งที่ต้องการจะพูด แต่ไม่เพียงพอกับวิธีการพูด มันเตือนอย่างกระตือรือร้นต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งในขณะเดียวกันก็ทำสิ่งเดียวกันในเวอร์ชันเดียวกัน แบร์รีซึ่งขับเคลื่อนด้วยความปรารถนาที่จะปลุกคนตายให้ฟื้นคืนชีพ ต้องต่อสู้กับจริยธรรมและความเหมาะสมของการกระทำที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำอย่างต่อเนื่อง ทั้งในรูปแบบเล็กและใหญ่โดยไม่เสียเหงื่อ