The Kill Team | หน่วยจัดตั้งพิเศษ ทีมสังหาร

"The Kill Team" นักเขียน/ผู้กำกับ แดเนียล เคราส์ ที่ดัดแปลงบทละครเกี่ยวกับความโหดร้ายในช่วงสงครามที่เกิดขึ้นจริงโดยทหารสหรัฐฯ ในอัฟกานิสถาน เป็นการสร้างภาพยนตร์ที่ไร้ความปรานี จริงใจ และเร่าร้อน แต่ก็ยังล้มเหลวในการสร้างความประทับใจให้มากที่สุดเท่าที่จะเห็นได้ชัด

ส่วนหนึ่งของปัญหาคือภาพยนตร์เรื่องนี้ในขณะที่เน้นไปที่เหตุการณ์ที่ไม่ซ้ำใคร ใช้รูปแบบที่ชวนให้นึกถึงภาพยนตร์อเมริกันเรื่องอื่นๆ เกี่ยวกับความโหดร้ายทางทหารมากเกินไป (บางครั้งก็รู้เท่าทัน) โดยเฉพาะเรื่อง "Casualties of War" ของ Brian De Palma และ "Redacted" และของ Oliver Stone "หมวด" และ "เกิดวันที่ 4 กรกฎาคม" เนื้อเรื่องจะเน้นไปที่แอนดรูว์ บริกก์แมนส่วนตัวของแนท วูลฟ์ ทหารหนุ่มผู้กระตือรือร้นที่ตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของจ่าสิบเอกที่พูดจานุ่มนวลแต่ดุร้าย (ดีกส์ของอเล็กซานเดอร์ สการ์สการ์ด) ช่วยปกปิดอาชญากรรมสงครามที่ก่อขึ้นโดยกลุ่ม แล้วจึงคิดเกี่ยวกับอันตรายของเขา ความปลอดภัยของตนเองโดยหันผู้แจ้งเบาะแส Krauss ช่างภาพและนักข่าวกำลังดัดแปลงสารคดีชื่อเดียวกันเกี่ยวกับคดีในชีวิตจริงตั้งแต่ปี 2009 และ 2010 ซึ่งกลุ่มทหารของกองทัพสหรัฐฯ ได้สังหารพลเรือนโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร และสมคบกันเพื่อปกปิดอาชญากรรมของพวกเขาจากผู้สูงวัย . เรื่องนั้นเกี่ยวกับผลที่ตามมาและผลที่ตามมามากกว่า และเวอร์ชันที่สมมติขึ้นนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความทารุณตัวเองและวัฒนธรรมทางการทหารที่มีส่วนทำให้เกิดขึ้น

มีสองปัญหาใหญ่แม้ว่า หนึ่งคือการคัดเลือกนักแสดงนั้นดีแต่ไม่ค่อยตรงประเด็น สิ่งนี้ช่วยลดผลกระทบจากสถานการณ์ที่ตึงเครียดและ/หรือความรุนแรงมากมายของภาพยนตร์เรื่องนี้ เนื่องจากนักแสดงไม่ตื่นเต้นพอที่จะเผชิญหน้ากันในสตราโตสเฟียร์ มิฉะนั้น เคราส์ไม่เคยคิดเลยว่าจะนำทางพวกเขาไปยังที่นั้นได้อย่างไร ความผิดหวังที่ใหญ่ที่สุดคือ Skarsgård ซึ่งดูเหมือนจะไปหา "นักฆ่าหิน" แต่มักจะดูเหมือนแค่ถูกขว้างด้วยก้อนหิน ปล่อยให้ความสูงสุดขีดและการแสดงออก "ลองดู" ที่ตาเป็นประกายทำให้ตัวละครมีสภาพจิตใจและ (ก) มีน้ำหนักทางศีลธรรมมากเกินไป

วูลฟ์พยายามอย่างสุดความสามารถด้วยส่วนที่ว่างเปล่าของผู้ชาย ซึ่งถ้าพูดตามตรงแล้ว เขาก็ยึดหนังเรื่องอื่นๆ ที่เหนือชั้นที่ฉันยกมาอ้างไว้อย่างเหนือชั้น พูดถึงช่วงเวลาที่ต้องการมากกว่าความจริงจังและความสับสนทางศีลธรรม ตัวละครสนับสนุนมีความแข็งแกร่งมากขึ้น แต่ไม่มีช่วงเวลาสปอตไลต์เพียงพอที่จะติดอยู่ในความทรงจำ ข้อยกเว้นที่สำคัญคือ Rayburn ของ Adam Long ซึ่งเป็นคนพาลและตัวสร้างปัญหาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสซึ่งวางตำแหน่งตัวเองเป็นมือขวาที่แข็งแกร่งของ Deeks ในทันที ลองมีสายตาที่เร่าร้อนและรอยยิ้มที่คมกริบเหมือนเด็กน้อยลีมาร์วิน ในบางฉาก เขาครอง costars ของเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วนจนคุณอาจสงสัยว่าเขาจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าสำหรับ Deeks หรือไม่ แม้จะอายุยังน้อยก็ตาม

อาจไม่ยุติธรรมสำหรับภาพยนตร์ที่จะพูดเรื่องนี้ เมื่อพิจารณาว่าเหตุการณ์จริงและรายงานอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพียงใด แต่มีจังหวะที่คุ้นเคยมากเกินไปในจุดที่คาดหวังมากเกินไปบนไทม์ไลน์ และแม้แต่การแสดงที่ดีที่สุดก็หยุดไม่ได้ คุณจากการหวนคืนสู่ความจริงอันไม่พึงประสงค์: อักขระเหล่านี้ทั้งหมดเป็นแบบประเภทใดแบบหนึ่ง การถ่ายภาพยนตร์แบบจอกว้าง (โดย Stéphane Fontaine ผู้ร่วมงานประจำของ Jacques Audiard) ไม่ได้รับแรงบันดาลใจมากพอที่จะนำภาพยนตร์เรื่องนี้ผ่านจุดหยาบ เป็นภาพเขตการต่อสู้แบบพาโนรามาแบบใช้มือถือมาตรฐานของคุณ ชวนให้นึกถึง "The Hurt Locker" ซึ่งออกฉายในปีเดียวกับที่ภาพยนตร์เรื่องนี้เข้าฉาย แต่ให้ความสำคัญกับการจัดเฟรมและสีมากกว่า

ในท้ายที่สุด ความจริงก็พิสูจน์ได้ว่าน่าจับตามองมากกว่ากระจกที่สวม ซึ่งเป็นปัญหาที่พบเจอโดยผู้กำกับเพียงไม่กี่คนที่กำกับการแสดงทั้งเรื่องจริงและสารคดีในเรื่องเดียวกัน ("Incident at Oglala" ของ Michael Apted และ "Thunderheart" เป็นการจับคู่ที่คล้ายคลึงกัน) แม้ว่าคุณจะไม่ได้ดูเวอร์ชันสารคดีหรืออ่านเหตุการณ์ที่พวกเขาสรุป คุณก็อาจยังรู้สึกราวกับว่าได้อะไรน้อยลง กว่าภาพที่เต็มและจับใจมากที่สุดของสิ่งที่ลงไป

ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังไม่ค่อยตระหนักถึงชาวอัฟกันในฐานะปัจเจก มากกว่าที่จะเป็นเหยื่อหรือผู้จำนำ และดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะตั้งคำถามกับแนวคิดที่ว่าสงครามสามารถมีกฎเกณฑ์และจรรยาบรรณได้ และมันไม่ได้เจาะลึกถึงแนวคิดที่ว่าสิ่งที่ทหารทำนั้นเป็นความโหดร้ายที่เลวร้ายยิ่งกว่าการยึดครองที่วัดได้ แต่คุณสมบัติเหล่านี้เป็นลักษณะเฉพาะของภาพยนตร์สงครามของอเมริกาหลายเรื่องตลอดประวัติศาสตร์ อย่างใดสงครามมักจะเกิดขึ้นกับเราแม้ว่าเราจะทำเพื่อพวกเขา