The New Adventures of Aladdin

ซึ่งหนังก็ตัดสลับกันไปมาระหว่างฉากการเล่านิทาน กับตัวนิทานที่ถูกเล่า ซึ่งก็มาพร้อมกับตัวละครที่มีสีสัน วางแคเร็คเตอร์ได้อย่างน่าสนใจ และมุขตลกง่ายๆ ที่บ้านเราเรียกว่ามุขควายนั่นละ ซึ่งก็เป็นมุขที่เข้าถึงได้ง่าย แต่ก็คงไม่สามารถเรียกเสียงหัวเราะได้ฮากลิ้งอย่างที่เห็น หากไม่ได้แรงส่งจากเสียงพากย์ไทย และการทำบทพากย์ ที่ใส่มุขแบบบ้านๆ ไทยๆ เราเข้าไปอีก รวมไปถึงลูกเล่นในเรื่องของเสียง การแทรกมุขนอกบทเข้ามาได้อย่างมีจังหวะจะโคน ไม่เลอะเทอะจนเสียงเรื่อง ซึ่งก็เป็นไปในแบบเดียวกับหนังของโจว ซิงฉือ

ทำให้จากที่ตลกแบบเรียกรอยยิ้ม หรือเสียงหัวเราะฮึๆ กลายเป็นถูกคูณหรือยกกำลังสอง ทำนองนั้น

ขณะที่ในส่วนของเรื่องราว ก็เดินหน้าไปแบบง่ายๆ เงื่อนปมทั้งหลายคลี่คลายกันสบายๆ ในแบบหนังเด็ก และที่หนักกว่าก็คือ หลายๆ ครั้งก็คือความคิดแบบเด็กๆ ของเด็กที่นั่งฟังนิทานนั่นละ และพอมาถึงบทสรุปในตอนจบ คงเดาไม่ยากว่าหนังจะรูดม่านกันแบบ แฮปปี เอนดิง และมีอารมณ์แบบ “นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้…” ปิดท้าย

หลายครั้ง หลายคราว การพากย์นอกเรื่องนอกราว ทำให้หนังเลอะเทอะมากกว่าสนุก แต่กับหนังบางประเภทก็คงต้องใช้บริการทำนองนี้กันบ้าง แต่ก็ไม่ได้ไปไกลจนเละเทะ ยังมีกรอบ มีขอบเขตกำหนด ซึ่งหนัง The New Adventures of Aladdin ก็อยู่ในกลุ่มหลังนี่ละ