The Worst Person in the World หัวใจไม่สงบอยากจบที่เธอ

The Worst Person in the World เล่าเรื่องแบบน่ารักๆ โทนดูอบอุ่นหัวใจที่เคล้าไปกับบรรยากาศและความสโลว์ไลฟ์ของเมืองออสโล เมืองที่รถไม่ติด ผู้คนเป็นมิตร ในขณะเดียวกันก็รู้สึกหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งบางช่วงบางตอนก็สอดแทรกไปด้วยการเล่าเรื่องที่มีสไตล์เซอร์เรียลอย่างตั้งตัวไม่ทัน แต่วิธีการเหล่านั้นก็เหมือนเป็นแก้วใส่น้ำหลากสีของสตาร์บัคที่ทำเอาน้ำที่อยู่ข้างในดูเป็นสีๆ ไปด้วย แต่ไม่ได้เปลี่ยนความเป็นจริงที่ว่านั่นคือน้ำเปล่า หรือน้ำชนิดใดก็ตามที่มีรสชาติของมันเองอยู่แล้ว

สไตล์เหล่านั้นคือความต้องการที่จะกล่าวถึงสิ่งที่อยู่ในใจยูลี ไม่ว่าจะเป็นเมื่อคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วโลกเหมือนหยุดหมุน, ช่วงเวลาแห่งความเมาหลอนที่นึกถึงสิ่งที่ตัวเองขาดหายไปอย่างพ่อ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอยากผลักไสไล่ส่งหรือทำอะไรซักอย่างให้เขารู้สึกเจ็บ หรือในวินาทีที่จุดประกายที่นำไปสู่การนอกใจได้เกิดขึ้น คนดูอย่างเราๆ ก็สามารถสัมผัสไปถึงความคิด ความต้องการในตัวอีกคน กับความปรารถนาที่ตลบอบอวลคละคลุ้งไปทั่วได้ อีกทั้งหนังยังเปิดโปงความรู้สึกกับอารมณ์ด้วยการให้คนดูถึงเนื้อถึงตัวตัวละคร เหมือนที่ตัวละครถึงเนื้อถึงตัวกันเอง ไปยันบทพูดที่อาจดูหลุดโลกและไม่น่าเชื่อไปบ้าง แต่ก็สมจริงอย่างน่าประหลาด และเชื่อมโยงตัวละครเข้าหากันกับผลักไสตัวละครออกจากกันอย่างได้ผล

นอกจากนี้อีกจุดเด่นนึงของหนังคือการเล่าเรื่องเป็นบทๆ ทั้งหมด 12 บท โดยที่เราไม่รู้เลยว่าบทนั้นๆ จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ต่อให้รู้มาก่อนแล้วว่าแต่ละบทมีชื่อว่าอะไรก็ตาม หนังแสร้งทำตัวเป็นหนังสือชื่อ ‘ยูลีในเมืองออสโล และโลกใบนี้ที่ 1 ปีมี 12 เดือน’ ด้วยการกำหนดจำนวนบทมาให้เท่านี้ และมันอาจดูเป็นเพียงหนึ่งบทที่ผ่านไป หนึ่งบทที่มาถึงแล้ว และหนึ่งบนที่กำลังจะมาถึง แต่เนื้อในใจความของบทเล่านี้ไม่ได้ต้องการบอกว่ามันผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ในระหว่างเท่าไหร่นั้นแหละ มีรายละเอียดอะไรเกิดขึ้นบ้าง