Toy Story 4 | ทอย สตอรี่ 4

"ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณโยนตัวเองออกไป" แรนดี นิวแมน กวีของพิกซาร์ร้องเพลงในภาพตัดต่อจาก "ทอย สตอรี่ 4" ชื่อเพลงมุ่งเป้าไปที่วู้ดดี้ (ทอม แฮงส์) เพื่อนของเจ้าของเดิม แอนดี้ และต่อมาบอนนี่ เด็กหญิงวัย 5 ขวบที่ได้รับมรดกของเล่นของแอนดี้ในตอนท้ายของ "Toy Story 3" และแสดงให้เห็นถึงการปรับแต่งของเธอเอง พิธีกรรมเวลาเล่นที่ไม่รวมถึง Woody เสมอไป ประการที่สอง เพลงนี้มุ่งเป้าไปที่ตัวละครใหม่อย่างเป็นทางการ ฟอร์กี้ (โทนี่ เฮล) ก้านพลาสติกที่มีขาไม้ไอติมและแขนดูดท่อ สร้างสรรค์โดยบอนนี่ด้วยวัสดุที่วู้ดดี้จัดหาให้ในวันปฐมนิเทศที่โรงเรียนอนุบาล ตามแบบฉบับของ "Toy Story" ซีรีส์ที่วัตถุไม่มีชีวิตไม่เพียงแค่มีบุคลิกเท่านั้นแต่ยังมีวิกฤตการณ์ที่มีอยู่ด้วย Forky ปลีกตัวออกจาก Bonnie และ Woody และพยายามเหวี่ยงตัวเองเข้าไปในถังขยะที่ใกล้ที่สุด นี่ไม่ใช่ความคิดเห็นเกี่ยวกับความรู้สึกมีค่าของตัวเอง แต่การแสดงออกถึงความจริงที่ว่า Forky เป็นเครื่องใช้และรู้สึกสบายใจที่สุดในถังขยะซึ่งปลอดภัยในความรู้ว่าเขาบรรลุจุดประสงค์แล้ว

แต่ "I Can't Let You Throw Yourself Away" ยังแสดงออกถึงความรู้สึกของผู้ชมที่มีต่อซีรีส์อันเป็นที่รักนี้ ซึ่งดำเนินต่อเนื่องมาเกือบหนึ่งในสี่ของศตวรรษ โดยสร้างภาคสี่ภาคที่มีขอบเขตตั้งแต่ยอดเยี่ยมไปจนถึงสมบูรณ์แบบ เราไม่ต้องการให้เรื่องราวของ "Toy Story" จบลง แต่เราก็ไม่อยากให้มันกลายเป็นของเล่นที่ถูกถอดออกจากชั้นวางเพราะภาระผูกพันมากกว่าความตื่นเต้น หากผู้สร้าง "Toy Story 4" แบ่งปันความวิตกกังวลเหล่านี้ พวกเขาได้รวมเข้าด้วยกันเป็นโครงเรื่องของภาพยนตร์เรื่องนี้ เหนือสิ่งอื่นใด มันเกี่ยวกับความกลัวของเพื่อนร่วมเล่นที่อุทิศตนว่าเขากลายเป็นคนล้าสมัย น่าเบื่อ ไม่พิเศษอีกต่อไป และไม่สามารถดึงความสนใจของเด็กได้
แต่อย่างที่โฆษณาของเล่นเก่าๆ เคยสัญญาไว้ นั่นไม่ใช่ทั้งหมด! แม้ว่าส่วนแรกของหนังจะเน้นไปที่ความสัมพันธ์ระหว่างวู้ดดี้และฟอร์กี้ (ซึ่งมีบทพูดที่ยาวและไม่ได้เจียระไนจนชวนนึกถึงทั้ง "Of Mice and Men" และ "Midnight Cowboy") ส่วนที่เหลือของ "Toy Story 4" กระจายความสนใจอย่างเป็นประชาธิปไตยท่ามกลางของเล่นที่เรารู้จักมาก่อน รวมถึง Buzz Lightyear ของ Tim Allen และ Cowgirl Jesse ของ Joan Cusack และของเล่นใหม่ที่เราพบระหว่างการเดินทางบนถนน Winnebago เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ของครอบครัว ซึ่งรวมถึงคีแกน ไมเคิล-คีย์ และจอร์แดน พีลในบทดั๊กกี้และบันนี่ การไขปริศนาของสะสมหรูหราที่บัซพบเจอในสนามโยนบอล Keanu Reeves รับบทเป็น Duke Caboom นักขี่มอเตอร์ไซค์สไตล์ Evel Knievel ที่นิยามตัวเองว่าเป็นสตั๊นท์แมนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแคนาดา และคริสติน่า เฮ็นดริกส์ในบทแก๊บบี้ แก็บบี้ ตุ๊กตาพูดได้ในยุคปี 1950 ที่กล่องเสียงพัง เธอใช้เวลาทั้งวันในการปกครองอาณาจักรของเล่นที่รกร้างไร้เจ้าของในร้านขายของเก่า (มันคงไม่ใช่ภาพยนตร์เรื่อง "ทอย สตอรี่" หากปราศจากการแตะต้องตัวร้าย และแก๊บบีก็ให้ความช่วยเหลือจากเหล่าสมุนของเธอ ซึ่งเป็นชุดหุ่นจำลองของนักพากย์เสียงที่หัวโตจะเอียงเมื่อพวกมันวิ่ง)

เมื่อเรื่องราวดำเนินไป เราได้รับการปฏิบัติตามองค์ประกอบทั้งหมดที่เราคาดหวัง รวมถึงภารกิจในการช่วยเหลือของเล่นที่หายไปหรือถูกลักพาตัว ฉากแอ็คชั่นสุดมันส์ที่ตัวละครที่แยกจากกันกลับมารวมกันอีกครั้ง และช่วงเวลาที่ของเล่นทำลายโลกอย่างสนุกสนาน ปกครองไม่ให้มนุษย์รู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ แต่โดยรวมแล้ว "Toy Story 4" ซึ่งเขียนโดยสเตฟานี ฟอลซัมและแอนดรูว์ สแตนตัน ("Finding Nemo") ผู้คร่ำหวอดในพิกซาร์ ("Finding Nemo") และกำกับโดยจอช คูลีย์ ("Inside Out") นั้นแหวกแนวไปจากขนบธรรมเนียมเดิมตรงที่มันไม่เกี่ยวกับ การผจญภัยแนวคอมเมดี้ที่ตรงไปตรงมาและเป็นเส้นตรงมากกว่าการปะติดปะต่อกันของฉาก ช่วงเวลา และกลุ่มของตัวละคร รวมเป็นหนึ่งเดียวมากขึ้นด้วยธีมและแนวคิดที่ใช้ร่วมกันมากกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นโดยเจาะจง เรียกสิ่งนี้ว่าภาพยนตร์ของ Robert Altman ที่มีของเล่นพลาสติกชิ้นเล็ก ๆ เสียหน่อย แต่น่าเสียดายหากบางครั้งมันไม่ได้ใกล้เคียงขนาดนั้น

นอกจากนี้ในประเพณีของ "ทอย สตอรี่" อาจมากกว่าที่เคย รายการนี้มีความยืดหยุ่นในการอุปมาอุปไมย ในลักษณะที่ความฝันมีความยืดหยุ่น กล่าวคือ ตัวละครหรือโครงเรื่องสามารถสื่อความหมายได้มากกว่าหนึ่งสิ่งในเวลาเดียวกัน สิ่งนี้ช่วยให้ผู้ชมสามารถประทับความกลัวและความฝันลงบนเนื้อหา และเปลี่ยนวิธีการอ่านช่วงเวลาหนึ่งโดยไม่ขัดแย้งกันเอง (หรือกังวลว่าภาพยนตร์จะขัดแย้งในตัวเอง)

เด็กจะไม่เข้าใจเรื่องนี้มากนัก แต่ก็ไม่จำเป็น เพราะระดับพื้นผิวของภาพยนตร์ได้รับการออกแบบมาให้เด็กที่มีอายุมากพอที่จะเข้าใจเรื่องราวที่บอกเล่าด้วยภาพได้ (ลองฟังโลโก้ Pixar ในช่วงเปิดตัวเพื่อฟังเสียงเด็กเล็ก ๆ หัวเราะเมื่อโคมไฟตั้งโต๊ะหันมามองผู้ชม มันเกิดขึ้นตั้งแต่ปี 1986) ท้ายที่สุดแล้ว อะไรก็ตามที่ของเล่นเหล่านี้ต้องการจะขับเคลื่อนโดยข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาเป็นของเล่นเป็นหลัก และซีรีส์ก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนเสมอว่าอะไรเป็นแรงจูงใจให้พวกเขา พวกเขาอาศัยอยู่ในโลกที่มีกฎและรหัสที่ชัดเจนเช่นเดียวกับในหนังเรื่อง John Wick และนักฉกฉวยและแบทแมน ของเล่นทั้งหมดถูกกำหนดโดยความสัมพันธ์ของพวกเขากับเด็ก ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ที่ยังคงอยู่ เคยเป็น หรือยังไม่เกิดขึ้น (ยัง)
เมื่อคุณไปไกลกว่านั้น สิ่งต่าง ๆ จะยิ่งอยากรู้อยากเห็นและอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ของเล่นในภาพยนตร์เรื่อง "Toy Story" มีความหมายทั้งสำหรับเด็กและผู้ใหญ่ (อย่างหลังมากกว่าครั้งก่อน เช่น "When She Loved Me" จาก "Toy Story 2" ซึ่งเป็นหนึ่งในเพลงที่เศร้าที่สุดในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ เป็นพยาน) แต่การผสมผสานระหว่างความวิตกกังวลและความหดหู่ใจของ Woody ที่นี่ดูเหมือนกับปู่ย่าตายายมากกว่าพ่อแม่ วู้ดดี้ที่สุภาพแต่เอาแต่ใจเข้ามาแทนที่เวลาเล่นของบอนนี่ทำให้นึกถึงพลเมืองอาวุโสที่เพิ่งเริ่มงานโดยเริ่มต้นในที่ทำงานใหม่ที่พนักงานส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาวที่มีวิธีการทำในแบบของตัวเอง และยังเป็นปู่ย่าตายายที่ลูก ๆ ของตัวเองเติบโตและออกจากบ้านไป และตอนนี้กำลังสร้างจุดมุ่งหมายใหม่ด้วยการกลายร่างเป็นคนยุ่งที่จัดการชีวิตหลานสาวของเขาทีละเล็กละน้อย และคาดเดาพ่อแม่ของเธอเป็นครั้งที่สอง จริงๆ แล้ว Woody ไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียนอนุบาลกับ Bonnie และเป็นไปได้ว่าการผดุงครรภ์อย่างมีศิลปะของ Forky ทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนใหม่สำหรับเขาและผองเพื่อน มันเหมือนกับพ่อแม่ที่มีอายุมากมี (หรือรับเลี้ยง) ลูกใหม่หลายปีหลังจากรอบแรกออกจากรัง

ยิ่งกว่าใน "ทอย สตอรี่" ภาคแรกที่วู้ดดี้กลัวว่าเสน่ห์แบบเก่าของเขาจะถูกบดบังด้วยนักบินอวกาศคนใหม่ที่ฉูดฉาด หรือภาพยนตร์เรื่องที่สองและสามซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่ความกลัวของของเล่นว่าเด็กๆ จะโตเป็นผู้ใหญ่และทอดทิ้งพวกมัน คาวบอยกำลังกลุ้มใจกับความเป็นไปได้ที่จะถูกบังคับให้เกษียณอายุ ตามด้วยการลบล้าง ความกลัวความตายไม่ว่าจะทางร่างกาย จิตวิญญาณ หรือชื่อเสียง ยังคงอยู่ในภาพยนตร์ แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องหนักหนาจนคุณลืมที่จะหัวเราะเยาะของเล่นโง่ๆ
คาวบอยคนนี้มีงูอยู่ในรองเท้าบู๊ต และข้อความย่อยในข้อความของเขา ทุกครั้งที่ Woody ป้องกันไม่ให้ Forky แตกออกและกระโดดลงไปในถังขยะ หรือแอบเอาหมอนของ Bonnie ออกตอนกลางคืนแล้วไถลเข้าไปในถังขยะใกล้เตียงของเธอ เขาเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงการเลื่อนการสูญพันธุ์ของเขาเอง ซึ่งเขาหลีกเลี่ยงในข้อเท็จจริงทางกายภาพในตอนท้ายของ " ทอย สตอรี่ 3" (ฉากที่น่าสะพรึงกลัวในเตาเผา) แต่ยังสามารถสัมผัสได้จากการถูกขังไว้ในกล่องกระจก (โดยคนอย่าง The Collector จาก "ทอย สตอรี่ 2") หรือวางไว้บนชั้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นในร้านขายของเก่าในเมืองเล็กๆ (ซึ่งเกิดกับของเล่นเก่าๆ หลายชิ้นที่นี่) หรือไม่ก็โยนทิ้งหลังตู้ของบอนนี่แล้วลืม กลุ่มผู้อาวุโสของของเล่น Bonnie ซึ่งให้เสียงโดย Carol Burnett, Mel Brooks, Carl Reiner และ Betty White ทำให้ Woody มั่นใจว่าสิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นกับของเล่นทั้งหมดในที่สุด
ความสัมพันธ์ระหว่างของเล่นกับเด็ก และเด็กกับพ่อแม่/ปู่ย่าตายาย ถูกขยายให้กว้างขึ้นด้วยบทภาพยนตร์ที่พิจารณาความสัมพันธ์ของพ่อแม่และลูกกับสังคม และวิธีที่สังคมเดียวกันนั้นให้คุณค่ากับผู้ใหญ่โดยพิจารณาจากว่าพวกเขาจับคู่กันเองหรือไม่ ออกไปกับเด็ก ความลับของ "Toy Story 4" และจุดสนใจของฉากที่ซับซ้อนทางอารมณ์มากที่สุดคือ Bo Peep (Annie Potts) คนรักของ Woody ผู้ซึ่งเคย AWOL ใน "Toy Story 3" แต่ได้เติมเต็มบทที่ขาดหายไปของเธอที่นี่ . เมื่อ Woody ได้พบกับ Bo Peep อีกครั้ง โดยพื้นฐานแล้วเธอเป็นผู้หญิงโสดที่เข้มแข็งแต่สามารถเลี้ยงตัวเองได้ ขับรถของเล่นตัวเหม็นติดเครื่องยนต์ไปรอบๆ และปฏิบัติต่อแกะสามหัวของเธอเหมือน "เด็ก" (เด็กคือสิ่งที่คุณเรียกว่าลูกแพะ ซึ่งก็คือ ทำไมพวกเขาถึงชื่อ Billy, Goat และ Gruff—ซีรีส์นี้มีเลเยอร์ทางภาษาและภาพ)

Bo Peep เป็นคนเลี้ยงแกะที่มีสัญชาตญาณในการรับมือกับลูกแกะที่หลงทางทุกชนิด แต่เธอใช้ไม้เท้าที่คดเคี้ยวของเธอเป็นเครื่องมือในการปีนป่ายและอาวุธป้องกันตัว เช่นเดียวกับวิธีการจับ "เด็กๆ" ที่เกเร และดูเหมือนจะเป็นการยืดยาวที่จะเรียกเธอว่าแม่ผู้ให้กำเนิด เพราะใครจะบอกว่าเธอไม่ได้ "เกิดมา" เพื่อเป็นคนที่เธอเป็นอยู่ในขณะนี้? "ใครต้องการห้องเด็กเมื่อคุณมีทั้งหมดนี้" เธอถามวู้ดดี้ กวาดข้อพับของเธอไปทั่วลานกว้างของงาน (เรายังได้รู้ชื่อเล่นลับของเธอสำหรับวู้ดดี้ ซึ่งเป็นฮีโร่น้อยกว่าที่เขาอาจชอบ: "ตุ๊กตาขี้แย")
"Toy Story 4" ช่วยให้ Woody และ Bo Peep มีบทสนทนาที่ต่อเนื่องกันว่าคุณเป็นของเล่นมากหรือน้อย หรือเป็นของเล่นที่มีความสุขหรือเศร้ากว่ากัน ถ้าคุณมีลูก เขียนชื่อไว้ที่ด้านล่างของเท้า ความสัมพันธ์ของพวกเขาล้อมรอบความลุ่มหลงของตัวละครอื่นๆ ซึ่งทั้งหมดต่อสู้กันระหว่างธรรมชาติกับการเลี้ยงดู และไม่ว่าความรู้สึกของจุดประสงค์จะเป็นสิ่งที่คุณค้นพบด้วยตัวเองหรือยอมรับหลังจากสังคมมอบให้คุณ—ไม่ว่าจะเป็น Bo Peep ที่ปฏิเสธ "ความเป็นแม่" แบบดั้งเดิม (เธอพอใจที่จะเป็นแม่ของแกะของเธอ) หรือ Forky ปฏิเสธคำยืนยันของ Woody ว่าเขาเป็นของเล่นมากกว่าเป็นของใช้ หรือ Ducky and Bunny และ Gabby เอาแต่เลี้ยงลูกของตัวเองเพราะพวกเขาถูกเงื่อนไขให้รู้สึกไม่สมบูรณ์หากไม่มีพวกเขา
ความโหยหาของแก๊บบี้เกี่ยวข้องกับการที่เธอไม่มีเสียงพูด ซึ่งเป็นเรื่องที่แทบจะจุกอกพอๆ กับที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับ เธออยากได้กล่องเสียงที่ไม่บุบสลายของวู้ดดี้ ผู้ซึ่งมีความสุขและผูกพันกับลูกสองคน และเชื่อว่าหากเธอสามารถอ้างสิทธิ์ในเสียงของเขาได้ด้วยตัวเอง เธอจะได้รับโมโจในการจับคู่ลูกของเขาเช่นกัน "เมื่อกล่องเสียงของฉันได้รับการแก้ไข ฉันจะได้รับโอกาสในที่สุด" เธอบอกตัวเอง แต่ก็ต้องยกความดีความชอบให้กับภาพยนตร์เรื่องนี้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่เคยนำเสนอมุมมองต่อโลกของ Bo Peep หรือ Gabby เพียงอย่างเดียว ทั้งคู่ได้รับอนุญาตให้สัมผัสประสบการณ์ความพึงพอใจในแบบฉบับของตัวเอง และช่างน่ายินดีที่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ "Toy Story" ต้นฉบับ ไม่มีตัวร้ายเลยที่นี่แม้แต่ตัวร้ายที่ถูกเข้ารหัส - มีเพียงตัวร้ายที่มีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าซึ่งบางครั้งจิตวิทยาก็ผลักดันให้พวกเขาทำสิ่งเลวร้าย

ตัวละครหลายตัวกำลังสนทนาด้วยเสียงภายในบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็น Woody กำลังพูดกับตัวเองในกล่องโต้ตอบของเขาเอง Buzz สุ่มกดปุ่มพูดทุกปุ่มบนลำตัวของเขาโดยหวังว่าจะได้สัมผัสกับการสื่อสารด้วยตนเองเช่นเดียวกับ Woody หรือการสื่อสาร Bo Peep กับของเล่น "แฟนตัวยง" ตัวจิ๋วชื่อ Giggle McDimples (แสดงโดย Ally Maki) ซึ่งนั่งอยู่บนไหล่ของทิงเกอร์เบลหรือหนูทิโมธี คอยแนะนำความสัมพันธ์และให้คำแนะนำในการเจรจา สิ่งที่เรามีอยู่ตอนนี้คือภาพยนตร์ที่พูดพร้อมๆ กันกับเรา ถึงตัวมันเอง ถึงบรรพบุรุษทั้งหมด และถึงวัฒนธรรมที่หล่อหลอมมัน และช่วยหล่อหลอม

ซีรีส์ภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์ไม่กี่เรื่องที่เป็นที่ชื่นชอบและเข้าถึงได้สำหรับผู้คนทุกวัยและทุกวัฒนธรรม แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยอุปมาอุปไมย ปรัชญา และภาษาแห่งความฝัน และนอกเหนือจาก Ripley ในภาพยนตร์ "Alien" สี่เรื่องแรกแล้ว ยังยากที่จะนึกถึงตัวเอกของภาพยนตร์สี่เรื่องที่ต่อเนื่องกันซึ่งเต็มไปด้วยตำนานและอุปมาอุปไมยอย่าง Woody ตัวละครที่ไม่เคยเปลี่ยนขนาด สี รูปร่าง หรือเสียงเลย จัดการเพื่อยืนหยัดในหลายสิ่งพร้อมกันเสมอ แฟรนไชส์นี้ได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถที่น่าประทับใจในการเอาชนะสิ่งแปลกปลอมและคิดค้นตัวเองขึ้นใหม่ ในระยะเวลาที่นานพอที่คนสองชั่วอายุคนจะเติบโตขึ้นมา เป็นร้านของเล่นแห่งไอเดียที่มีสิ่งมหัศจรรย์ใหม่ๆ ในทุกทางเดิน