Windtalkers

คุ้นๆ ว่าที่ผ่านมาพวกเราหลายคนสุมหัวแซวพี่ Nicolas Cage กันบ่อยๆ (ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น) เลยขอพูดถึงหนังของพี่แกบ้างให้หายคิดถึง

โดยหลักแล้ว Windtalkers เป็นหนังที่มีองค์ประกอบหลายอย่างเหมาะควรกับการที่ John Woo มากำกับ อาทิเช่น มีตัวเอกถือปืนกันทุกคน , มีเรื่องมิตรภาพแห่งชายชาตรี, มีเหตุให้มิตรต้องเอาปืนมาจ่อหมายปลิดชีวิตกันและกัน

ครั้นพอทำจริง ก็ให้รู้สึกว่า “ความเป็นหนังสงคราม” ยังไม่กลมกลืนกลมกล่อมเข้ากับ “สไตล์ John Woo” คือดูแล้วหนังออกมากลางๆ ไม่ถึงกับน่าเบื่อแต่ก็ถือว่ายังดีได้อีก

ระหว่างดู รู้สึกว่ากลิ่นอายสงครามในหนังยังไม่เข้มเท่าแนวเดียวกันอย่าง Tear of the Sun, We Were Soldiers หรือ Letters from Iwo Jima แม้จะเต็มไปด้วยฉากทหารออกรบ, ฉากทหารนั่งคุย (แบบกึ่งๆ สั่งเสีย) ต่อกัน หรือฉากสำคัญที่ทหารแต่ละคนต้องปฏิบัติหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายมา ทว่าฉากเหล่านี้ก็ยังไม่เร้าความโหดของสงครามออกมาได้แบบเต็มที่นัก (แต่ยอมรับว่าฉากคนตายโหดเอาการ)

ไปๆ มาๆ ฉากที่เวิร์กก็คือฉากแอ็คชันสไตล์ Woo อย่างตอนที่ตัวละครต้องลุยเดี่ยวไปยิงกับอีกฝ่าย อย่างตอน โจ (Cage) กับเบน (Adam Beach) วางแผนหลอกฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะถล่มมันทั้งเพิงด้วยปืนคนละกระบอก ฉากพวกนี้ Woo ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว

ส่วนปมเรื่องมิตรภาพก็ยังจัดว่าไม่เลวครับ อันนี้ก็แอบไว้ใจ Woo ในระดับหนึ่ง เพราะถ้าแกจะเล่าปมมิตรภาพ พี่แกมักจะทำได้เสมอ (แม้จะไม่เด่นหรือไม่เข้มมากก็เถอะ)

โดยรวมเลยถือว่าพอดูได้เรื่อยๆ ขอเพียงไม่คาดหวังก็น่าจะโอเคอยู่